Keanu Reeves draaft voor de derde keer overtuigend op als supermoordenaar John Wick en de fans krijgen wat ze willen. Hetzelfde, maar dan meer. Veel meer. Maar helaas ook meer mystieke flauwekul, die voornamelijk op de lachspieren werkt.
Wanneer de kruitdampen zijn opgetrokken en de aftiteling van JOHN WICK CHAPTER 3: PARABELLUM over het scherm rolt, is die andere filmtrilogie met Keanu Reeves wel het laatste waar je aan moet denken. De 54-jarige acteur heeft net de afgelopen 130 minuten weer volkomen overtuigend gestalte gegeven aan de onverwoestbare killing machine John Wick en een klein honderdtal concullega’s naar de andere wereld geholpen met een wapenarsenaal waar Marvel’s Bullseye jaloers op zou zijn. En daar zijn we voor gekomen, dat willen we natuurlijk zien. Een John Wick-film kijken voor de dialogen is zoiets als de Schokkend Nieuws lezen vanwege de uitklapbare poster van een wulpse deerne op het Amelandse strand. Toch knaagt er wat. PARABELLUM is een heerlijk actiefeest, maar waarom blijft dat hosanna-gevoel van de vorige twee films nu niet wat langer hangen?
Het is natuurlijk extreem lastig om een actiefranchise langer fris te houden dan twee delen. DIE HARD: WITH A VENGEANCE was nog een behoorlijk amusant derde hoofdstuk in de reeks, maar tijdens LETHAL WEAPON 3 hoorde je de formule al kraken van metaalmoeheid. Weer hetzelfde riedeltje afdraaien wordt saai uiteraard, dus er moet verdieping komen, nieuwe intriges, meer achtergrond. Actiefilmpersonages lenen zich alleen niet zo best daarvoor, die willen gewoon schieten en knallen en auto’s in de prak rijden. Het is waarschijnlijk de reden dat James Bond het zo lang volhoudt: geen scenarioschrijver zou het in zijn hoofd halen om de goede man tussen het slurpen van twee Martini’s door een verhandeling over Brexit in de mond te leggen.
De John Wick-franchise kan wat spektakel betreft – wees maar gerust – nog zeker een deel of twee mee. Regisseur Chad Stahelski hanteert het materiaal ook deze keer weer met verve en het inzicht van een geboren actieregisseur. Zeker in het eerste half uur mag je regelmatig naar adem happen als Wick in een letterlijke race tegen de klok een veilig heenkomen moet zoeken. Er staat immers een premie van veertien miljoen op zijn hoofd vanwege de gebeurtenissen in deel twee en in een stad waar meer professionele moordenaars lijken te wonen dan pizzakoeriers mag je als kijker al fluitende kogels verwachten nog voordat je goed en wel je eerste hap popcorn hebt doorgeslikt. Zoals we inmiddels weten, kan Wick een tegenstander uitschakelen met een fietsbel, bananenschil of een rolletje drop en daar kunnen in PARABELLUM o.a. een boek en een paard bij worden opgeteld. Nee, met de actie is het allemaal weer piekfijn in orde.
De vier (!) scenaristen die rondom al dat geknok en geschiet ook nog een verhaal moesten verzinnen, trappen alleen halverwege met donderend geraas in de Diepgang-val. Het moordenaarsgilde in het Wick-universum had al een zweempje mystiek meegekregen in de eerdere films met als beste voorbeeld de Continental hotels, neutraal terrein voor alle moordenaars, gerund door ultracoole acteervogels als Ian McShane en Franco Nero. De hotelscènes waren perfecte, korte rustmomenten, zowel voor Wick als degene die zijn avontuur volgde op het witte doek. En dan fietste er ook nog een soort Hoge Raad der Moordenaars door het verhaal, maar goed, niet echt belangrijk, op naar de volgende actiescène! Die zijweggetjes in de plot worden in PARABELLUM opeens uitgewerkt tot snelwegen, wat automatisch meer dialogen en dramatische momenten oplevert. En dat soort acteursregie, daar heeft Stahelski helaas geen kruimel kaas van gegeten.
Als Halle Berry plotseling opduikt, lijkt ze maar één regieaanwijzing te hebben meegekregen. ‘Doe lekker overdreven.’ Of beter: ‘Ah joh, doe maar lekker wat.’ Een dramatisch gesprek tussen haar en Reeves schurkt zo vrij snel tegen kromme tenen-slecht aan. Gelukkig is haar personage Sofia in het bezit van wat herdershonden die prompt een klein kwartier spectaculair de show stelen, zodat je het inzinkertje meteen vergeet. Maar dan komt Mark Dacascos opeens onder zijn berg jaren 90 videobanden uitgesprongen als een dodelijke sushikok. Vechtskills heeft de ex-karateka nog steeds, maar een regel tekst behoorlijk uitspreken is er nog steeds niet bij. Om maar te zwijgen over de doodsaaie Asia Kate Dillon die constant lijkt te denken in een verloren Matrix-film te spelen. Ian McShane zit als hotelmanager Winston in de laatste akte vooral op een bank met een grote bel cognac in zijn hand afwezig voor zich uit te staren, wellicht denkend aan de tijd dat hij met Sylvia Kristel de Amsterdamse horeca kwistig sponsorde. Zelfs Reeves zie je bijna denken: ‘Wat doe ik hier in vredesnaam?’ als Wick in de Sahara belandt op een mystieke queeste.
Dus ja, onbedoeld ga je toch opeens denken aan die andere Keanu-trilogie die zo sterk begon, maar dankzij een vrachtwagenlading Diepgang, Mystiek en Wazig Geleuter volledig door de hoeven zakte. John Wick terug voor een vierde ronde? Graag. Maar zet twee van die paddo-slikkende scenarioschrijvers op de boot naar Pampus en breng de focus weer terug naar de kogelballetten. En de honden van Halle, die moeten een eigen film. Extra bonus: dialogen hoeven dan in elk geval niet geschreven te worden.
Distributie: Independent Films (Release NL: 16 mei 2019, release BE: 22 mei). Copyright Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 15 mei 2019.
