De aanbeveling van Clive Barker, die JEEPERS CREEPERS ’the most stylish, scary horror movie’ noemde die hij in tijden gezien had, was de enige voorkennis waarmee ik begin augustus tijdens het Fantasy Filmfest in Keulen aan de nieuwe film van de door zijn pedoseksuele uitspattingen omstreden regisseur Victor Salva waagde. De film betekende in elk geval een radicale sfeeromslag in de zaal, die voornamelijk bevolkt werd door bezoekers die – net als ondergetekende – volkomen uitgelaten en melig waren na het zien van het tiende deel uit de FRIDAY THE 13TH-reeks dat vóór JEEPERS CREEPERS geprogrammeerd stond.
Het eerste half uur van de film doet volkomen recht aan de uitspraak van Barker. Het verhaal kent een even simpele als doeltreffende premisse. In plaats van een heel leger giechelende bimbo’s op te laten draven als kanonnenvlees voor een mysterieuze maniak, kent de film slechts twee protagonisten: broer en zus Darius (Long) en Tricia (Philips), die per auto op weg zijn naar het huis van hun moeder. Vanaf het eerste shot is al duidelijk dat het tweetal er niet verstandig aan heeft gedaan te kiezen voor het achteraf landweggetje waarop ze rijden. Al ver voordat de duistere truck met de onbekende psychopaat zich aandient, ademen de beelden een onheilszwangere sfeer die in positieve zin memoreert aan vooral Steven Spielberg’s DUEL uit 1971. Dit wordt alleen maar erger wanneer het voertuig en de bestuurder na een kwartiertje daadwerkelijk in beeld verschijnen. Het duo ziet de in het zwart gehulde gestalte twee op lichamen gelijkende bundels in een put dumpen en besluit onder het motto ‘verbeter de wereld, begin bij jezelf’ te gaan kijken of er wellicht nog mensenlevens te redden zijn.
Hoewel deze situatie, en die hierop volgen, het best omschreven kunnen worden als genreclichés, ontlokken ze eveneens termen uit als ‘ijzingwekkend’ en ‘bloedstollend’. Dooddoeners natuurlijk, maar toch waren dat de enige gevoelens die bij mij – en de rest van de doorgewinterde fans in de zaal – overheersten op dat moment: op het puntje van je stoel belanden door suggestie, uitgekookte regie en briljante timing. Helaas gaat het hierna snel bergafwaarts. Vrijwel alle karakters die na het eerste halfuur extra ten tonele worden gevoerd om het verhaal voort te stuwen, doen alleen maar afbreuk aan de spanning die eerder zo knap was opgebouwd. Waar Spielberg’s meesterwerkje DUEL de kijker tot het einde in het ongewisse liet over de beweegredenen van de psychopatische trucker, verantwoordt Salva de handelingen van de ‘Creeper’ na een uurtje met een teleurstellende X-FILES-achtige uitleg.
In de finale tenslotte, stopt Salva zoveel onzin dat je je langzaam gaat afvragen of Barker misschien toch een andere film heeft gezien.
Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #53, winter 2001.
