Terwijl het ventje Potter ((tm)) wereldwijd tot een merkartikel werd omgetoverd en opgenomen in de voedselketen der plasticverkopers verscheen in de voormalige Britse kroonkolonie HongKong bijna ongemerkt SAKUYA – THE SLAYER OF DEMONS op dvd.
Laat deze fantastische jeugdfilm van special-effects-ontwerper Tomoo Haraguchi (Fukuoka, 1960) nou alweer een heerlijk stukje Japans escapisme zijn, waarin geen drugsverslaafde, hooligan of hangjongere te bekennen is. Hatsekiedee, lang leve de Fabeltjeskrant!.Vanaf het moment dat het meisje Sakuya, jongste telg van de rechtschapen Sakaki-clan, in het jaar 1707 plichtsgetrouw ten strijde trekt tegen de boze Spinnekoningin, weet je dat het allemaal weer goed komt met de wereld. De elementen moeten worden getrotseerd en geduchte tegenstanders bevochten, teneinde de balans te herstellen tussen goed en kwaad in de donkere Tokugawa-periode.
De weg naar de monsters spuwende vulkaan Fuji, waar de Spinnekoningin heerst over haar demonenrijk, is lang, kronkelend en vol valstrikken. Maar Sakuya heeft hulp. En Sakuya heeft het samoeraizwaard Muramasa, een scheermesscherpe kruising tussen het mythische Excalibur uit de Arthur-sage en Stormbringer, dat zielendrinkende wapen van occult smeedwerk waarmee de onsterfelijke albino Elric van Melniboné in de boeken van Michael Moorcock door de eeuwen zwerft.
Haraguchi regisseerde de queeste van Sakuya (met een stoicijnse blik gespeeld door debutante Nozomi Ando) in een stijl die elementen mengt van de populaire Japanse en HongKong-cinema: kleur, zwaardvechterij, vuurwerk, folklore, manga-stilering, spookachtige creaturen alom. Toch behoudt de film in al zijn pyromaniakale flair die typische paradox van Japanse ernst en vrolijkheid. Want het zwaard Muramasa (in het Engels vertaald als ‘Vortex’; ‘Draaikolk’) is vervloekt en parasiteert op de levenskrachten van zijn bezitter. Sakuya weet dat iedere houw met het edele wapen energie aan haar sterfelijke lichaam onttrekt.
Zo eenvoudig als het scenario voor jeugdige kijkers is gehouden, zo mooi is de cinefiele ode die Haraguchi brengt aan de monsterfilmklassieker YOKAI HYAKU MONOGATARI/ONE HUNDRED MONSTERS (1968, Kimiyoshi Yasuda), inclusief het beroemde cyclopische paraplumannetje. Van de rondedans die de vriendelijke nachtcreatuurtjes doen gaat een zeldzaam geworden verwondering uit die mij herinnerde aan de sprookjesachtige Arthur Rackham-illustraties bij de Shakespeare-uitgave ‘A Midsummernight’s dream’.
De bonus-arme Universe-dvd van SAKUYA – THE SLAYER OF DEMONS heeft het oorspronkelijke ‘Scope-formaat plus een optioneel DTS-geluidskanaal, maar mist de Japanse-taalkeuze; de Kantonese en Mandarijn-nasynchronisaties beroven deze editie aldus van de vertellersstem van acteur Naoto Takenaka (GONIN, SHALL WE DANCE?), en men heeft zelfs één J-popliedje tot een Cantopop-versie omgebouwd. De avonturen van Sakuya leveren echter veel kijkplezier op. Shinya Tsukamoto doet een maf bijrolletje en de wervelwindfinale met de even flamboyante als boosaardige Spinnekoningin (Keiko Matsuzaka) is bepaald niet voor de jongste kijkbuiskindertjes. Daarin waart de geest rond van Ronnie Yu’s klassieker THE BRIDE WITH WHITE HAIR en is het eind goed, al goed voor dat verbeten samoerai-meisje en haar medestrijders tegen het kwaad. Tijdens de eindtitels volgt nog een onbetaalbare Nippon-knipoog. Ober, mag ik er nog zo één?.
Copyright Oliver Kerkdijk. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #53, december 2001.
