IMPETIGORE, de nieuwste film van Indonesische filmmaker Joko Anwar, is een sadistische slasher met een sprookjesachtig sausje.
Regisseur Joko Anwar werd een aantal jaar terug ‘ontdekt’ door het Internationaal Film Festival Rotterdam met THE FORBIDDEN DOOR, de film die zijn internationale doorbraak betekende. Hij keerde later meerdere malen terug naar het festival. Twee jaar geleden nog met SATAN’S SLAVES. IMPETIGORE (PEREMPUAN TANAH JAHANAM) is wederom een sterke film, waarbij hij opnieuw gorehorror combineert met folkloristische Javaanse invloeden.
IMPETIGORE heeft wat weg van westerse films als HOSTEL en HELLRAISER, zeker qua bloederigheid en inventieve gore en creature design, maar is ook onmiskenbaar een Indonesische film. Dat uit zich onder andere in de centrale rol die wajangpoppen, onderdeel van traditioneel Indonesisch schaduwtheater, spelen in de plot. Maar ook het centrale gegeven leest als een sprookje: een familievloek zorgt ervoor dat er iets flink mis gaat met de zwangerschappen in een afgelegen dorp en de verwoede en rigoureuze pogingen van de dorpelingen deze vloek op te heffen. Toch bevinden we ons ook ferm in het terrein van de slasher: zoveel maakt de Carpenter-esque, en ijzersterke openingsscène wel duidelijk.
In de openingsscène wordt de jonge Maya, tolwachter van beroep, belaagd door een man met een slagersmes. Hij raaskalt iets over een familievloek waarvoor zij verantwoordelijk zou zijn. Wanneer ze later met collega en beste vriendin Dini vertrekt naar haar ouderlijk huis, voor een erfenis, blijkt deze vloek haar te achtervolgen. De dorpelingen zijn Maya en Dini niet gunstig gezind, en de vrouwen moeten zien te overleven, terwijl ze dieper in Maya’s familiegeschiedenis duiken.
De vriendschap tussen Maya en Dini is lange tijd het sterkste aspect van de film: de twee vrouwen voelen echt, en hun gesprekken zijn levendig en realistisch. Het is het soort alledaagse gekwebbel dat je ziet tussen vrienden met een lange geschiedenis. Tekenend voor een film die authentiek aanvoelt in vrijwel alle aspecten. Hetzelfde geldt namelijk voor de de folkloristische achtergrond met Wajang-poppen. Een westers filmmaker had een Indonesische setting deze folklore misschien exotiserend neergezet, maar Joko Anwar heeft als Indonesiër uiteraard een uitgebreide kennis van zijn eigen cultuur, en dat proef je.
Misschien is dat ook de reden dat IMPETIGORE op het IFFR is beland, afgezien van Anwar’s lange geschiedenis met het festival. Want IFFR heeft een naam hoog te houden op het gebied van het programmeren van cinema uit landen die je normaal niet snel tegenkomt in de bioscopen. Dat terwijl IMPETIGORE toch ook echt een onvervalste genrefilm is, van het soort dat je niet vaak ziet op het IFFR. De film is gory, meeslepend en overduidelijk commercieel ook. Een film als deze zal waarschijnlijk op een festival als Imagine of BUT een ontvankelijker publiek vinden, dat zich meer op de golflengte bevindt van de toon waar Anwar voor gaat. Want tussen de vele arthousegenrefilms op het IFFR die vooral geïnteresseerd zijn in metafoor en subtekst, daar is IMPETIGORE toch in de eerste plaats meer gericht op spanning en sensatie.
Dat laatste is vooral goed te zien in de slotakte, die zo extreem over the top is dat een gedeelte van het publiek misschien zal afhaken. Datzelfde geldt ook voor de groteske laatste scene. De meningen zullen verschillen over hoe succesvol dit slotakkoord is, maar persoonlijk kon ik genieten van de sardonische humor. IMPETIGORE is, mede dankzij de spectaculaire finale, een van de meest onmiskenbaar onversneden genrefilms op het festival, en is voor de liefhebbers van het slasher-genre eigenlijk niet te missen.
Releasedatum: 28 januari 2020 (IFFR). Copyright: Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 31 januari 2020.
