Laatst werd op RTL5 Paul Lynch’ disco-slasher PROM NIGHT uit 1981 herhaald. Vier kinderen veroorzaken de dood van een vijfde. Ze beloven elkaar plechtig dat ze voor altijd over het ongeluk zullen zwijgen. Tien jaar later, op de dag van het eindejaarsbal, worden de tieners één voor één opgebeld. Je zou verwachten dat de moordenaar nu iets fluistert als ‘I know what you did ten years ago’, maar dat doet hij niet. Niettemin mag duidelijk zijn waar Kevin Williamson de inspiratie voor de eerste I KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER vandaan haalde.
PROM NIGHT was zeker geen hoogtepunt in het genre. Toch kwamen er maar liefst vier vervolgen. Sequels lijken onvermijdelijk in het subgenre van de stalk ’n slash film. In het naar zichzelf verwijzende SCREAM 3 werd al opgemerkt dat het ‘inferior films by definition’ zijn. Het zal dan ook niet als verrassing komen als ik zeg dat I STILL KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER ten opzichte van het origineel zwaar teleurstelt. Erger is dat de film zelfs naar de maatstaven van slasher sequels belabberd genoemd mag worden. Als eerste is daar de titel. Buiten het feit dat deze weinig origineel is en niet lekker bekt, is hij ook nog eens stompzinnig in combinatie met het verhaal, dat zich namelijk twee jaar na de zomer in kwestie afspeelt.
Voor degenen die niet weten wat er gedurende die fatale zomer gebeurde, laat scenarist Callaway hoofdpersoon Julie (Love Hewitt, die overigens met één en dezelfde lachwekkende grimas verdriet, angst en wanhoop uitdrukt) in de openingsscène te biecht gaan. Julie blijkt door de gebeurtenissen in deel 1 zwaar getraumatiseerd. Dat weten wij omdat ze tijdens colleges nachtmerries heeft en overal zuidwesters ziet. Ook lukt het Julie maar niet haar relatie met Ray de visser op een normale manier voort te zetten. Gelukkig wint haar vriendin Karla (Brandy) een reis naar de Bahama’s, waar zij samen met twee college boys kunnen uitwaaien. Dat belooft wat! Hewitt en Brandy in bikini, die op het strand achterna worden gezeten door een man met een haak en een zwarte vissersjas. In de volle zon nog wel! Maar helaas, alles speelt zich af in en rond het hotel waarin de hoofdpersonages vertoeven (met Jeffrey Combs als onvriendelijke receptionist), en bovendien in duisternis, regen en wind. We hadden dus net zo goed in dat morsige visserstadje kunnen blijven zitten.
Het spreekt voor zich dat de man met de haak en zuidwester op dit stukje paradijs op aarde voor de verplichte moordpartijen zorgt. Als u mij toestaat in dit kader nog één keer SCREAM 2 aan te halen: daarin somde een van de personages kenmerken op van slasher sequels. Namelijk: ’the bodycount is always higher’ en ’the murder scenes are always more elaborate’. I STILL KNOW… beantwoordt dan wel braaf aan de eerste ‘eis’, maar het enorme gebrek aan spanning waarmee dit gebeurt is werkelijk stuitend. Aan de tweede eis wordt nauwelijks voldaan. De man met de haak werkt snel en simpel, soms zelfs buiten beeld. En dan, na 95 vermoeiende minuten, volgt eindelijk de finale: een ‘verrassende onthulling’ en Ray de visser to the rescue.
Regisseur van deze slonzige slasher is Danny Cannon, die in 1993 hoge ogen gooide met THE YOUNG AMERICANS, naar Hollywood werd gelokt, vervolgens zijn krediet verspeelde met JUDGE DREDD en vorig jaar de rommelige politiefilm PHOENIX maakte. En dan nu dit.
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #39, februari/maart 1999.
