Michael Hawthornes vader was seriemoordenaar… en dat zou wel ‘ns erfelijk kunnen zijn. Reden voor Mike om zijn angst (en dús zijn moordzucht, stelt het intelligente scenario) in een indiaans ritueel uit te drijven. Daarom schakelt hij zijn vrienden in om hem op Halloween, de volmaakte avond voor zulk soort therapie, bij te staan. Maar – u wachtte er al op – er gaat iets mis: de ziel van de ouwe Hawthorne heeft bezit genomen van een indiaanse pop, en nu moordt hij de vrienden van z’n zoon een voor een uit.
Wat hierboven staat zou bijna over THE FEAR (1995) kunnen gaan, maar daarin is het een psychiater die de actie in gang zet. THE FEAR 2 is dan ook de titel van de hier te bespreken film… althans dat beweert de videohoes, want in de credits zelf heet de film opeens THE FEAR – HALLOWEEN NIGHT. Zulke omtitelingen zijn in het wereldje van de B-film schering en inslag, maar déze keer gaf ’t me wel te denken.
Bestond er niet een film van een zekere John Carpenter over een gelijksoortig onderwerp? Bovendien: door de indiaanse mystiek, de bossen en de reincarnatie van een boze geest moest ik bij het kijken naar THE FEAR-HALLOWEEN NIGHT ook aan Twin Peaks denken. En wie had zijn personages ook alweer naar negentiende-eeuwse schrijvers genoemd? Juist, Peter Straub in zijn roman Ghost Story. Hoe ’t ook zij, THE FEAR-HALLOWEEN NIGHT sluit toch vooral aan op het recente succes van I KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER en op meer historische successen als FRIDAY THE 13TH. Want ook in de tweede FEAR-film worden we getrakteerd op een hele stoet leuke jongens en meiden die worden gestalked en geslashed.
Quod erat demonstrandum: THE FEAR – HALLOWEEN NIGHT is de zóveelste horrorfilm waarin geen cliché geschuwd is. Maar… daarom is ’t juist zo’n prettige film om onderuitgezakt te bekijken! Vernieuwingen in de kunst zijn noodzakelijk, maar wie verlangt naar ’n avondje amusement kan beter een film huren, waarin de ene voorspelbaarheid de andere opvolgt. En let wel, THE FEAR – HALLOWEEN NIGHT is verdomd goed in z’n genre. Al die films waarin de tieners heel het verhaal lang op dezelfde manier vermoord worden, vervelen pakweg na het tweede slachtoffer. Deze sequel wisselt de methodes om uw naaste om te brengen echter af: van enkele slagen met een bijl tot verdrinking in een wc. Tel hier de lang niet beroerde acteurs bij op, het aardige camerawerk (oké, ’t is geen Kubrick, maar tien keer zo mooi als The X-Files) en de bijzondere creatie van het houten monster en u heeft een vermakelijk avondje voor de boeg.
Copyright Jaap de Wreede. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #44, februari/maart 2000.