Normaliter zorgen dromenvangers ervoor dat slechte dromen verdwijnen. In DREAMKATCHER krijgen we echter te maken met een exemplaar waar puur kwaad in huist. Regisseur Kerry Harris weet met zijn speelfilmdebuut dit kwaad helaas niet overtuigend in beeld te brengen.
Na het overlijden van zijn moeder keert Josh samen met zijn vader en stiefmoeder terug naar hun vakantiehuis in het bos. De vrouw zou zijn verdronken in het meer naast het huisje, maar door de proloog weet de kijker wel beter. Al snel wordt de dromenvanger van de titel geïntroduceerd, waarna de problemen zich opstapelen. Josh krijgt in zijn dromen bezoek van zijn overleden moeder en begint zich tegen zijn stiefmoeder te keren. Is het verleden zich aan het herhalen?
De rouw om Josh’ moeder is een gegeven met potentie, maar er blijven veel kansen onbenut. Het verhaal wordt clichématig opgezet en ontvouwt zich ook zo. Hetzelfde geldt voor het einde, een anti-climax die je met een onbevredigd gevoel achterlaat. Ook blijven de personages oppervlakkig en maken ze onnozele keuzes, wat de film niet ten goede komt. Naast de typische en vaak onnodige schrikmomenten is ook het camerawerk niet om over naar huis te schrijven. Door de slordige bediening van een steadicam wordt de cinematografie zeer onaantrekkelijk, vol met scheve opnames zonder concreet doel.
Het is duidelijk dat de coronacrisis de bioscoopwereld geen goed doet. Terwijl de grote films waar we het meest naar uit kijken worden uitgesteld, krijgen films zoals DREAMKATCHER en WE SUMMON THE DARKNESS – die normaal direct op een streamingdienst zouden verschijnen – een bioscooprelease. Natuurlijk leuk dat films van dit kaliber ook eens van het grote scherm kunnen genieten, maar dat is niet de reden waarom ik zo graag naar de bioscoop ga. Voorlopig moeten we het dus vooral doen met het vooruitkijken naar wat er komen gaat.
Distributie: Just Film Distribution. Release: 30 juli 2020. Copyright: Jasper Loos. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 6 augustus 2020.
