Ondanks het clichématige uitgangspunt weet Marc Meyers’ satanische horrorfilm WE SUMMON THE DARKNESS te verrassen. Maar hoe lang kan de film daarop teren?
Drie meiden zijn op weg naar een heavymetalconcert terwijl er jongeren worden vermoord door een satanische sekte. Na het optreden nemen ze drie jongens mee naar het ouderlijk huis van een van hen. Daar spelen ze het spelletje Never have I ever dat dodelijke gevolgen krijgt. Deze beschrijving klinkt zeer clichématig – en dat is de film tot nu toe ook –, maar dan neemt het scenario een onverwachte wending. Wat deze twist sterk maakt is dat de eerste akte vol zit met hints, zonder dat direct duidelijk wordt dát het hints zijn. Plotwendingen werken vaak het beste als je ze achteraf gezien had kunnen voorspellen, maar telkens op het verkeerde been bent gezet. Scenarist Alan Trezza slaagt hier in. Ik raad dan ook aan de film met zo min mogelijk voorkennis te bekijken.
Niet alles is sterk aan de eerste akte; die had wel wat vlotter gemogen. We zitten bijna op een kwart van de film voordat de personages bij dat huis zijn, en dan moet het dodelijke ritueel nog op gang komen. Er wordt teveel gerekt en om het concert heen gedraaid, waardoor de kans bestaat dat er al kijkers de zaal uit zijn gelopen en de aangename verrassingen mislopen. Zeker omdat het eerste deel zo in de clichés blijft hangen. Ook visueel is de film geen hoogstandje, gepaster op een streamingdienst dan in de bioscoop. Hetzelfde geldt voor de muziek die past bij de sfeer, maar zeer sturend is en niet veel aan de fantasie over laat.
Het mag ondertussen duidelijk zijn dat de satanische sekte op den duur de groep jongeren onder handen gaat nemen. Het zal ook niet verbazen dat dit ritueel iets anders loopt dan gepland. De personages gaan hier echter ongeloofwaardig mee om. Hun handelingen hebben een magere motivatie, waarvan de kern in het geloof ligt. Een onderwerp waar heel wat diepgang in te vinden is, maar regisseur Myers en Trezza laten die kans onbenut. Het verhaal zou niet misstaan in een boek van Stephen King, hoewel hij het geloof met een veel scherpere blik op de proef zou stellen. Ook het verrassende personage van Johnny Knoxville lijkt uit een boek van de koning der horror te zijn gelopen, maar hij weet in de laatste akte niet te overtuigen als kwaadaardige pastoor. Uiteindelijk is de film niet meer dan een vrij vermakelijk horrortussendoortje.
Distributie: Splendid Film. Release NL: 9 juli 2020. Copyright: Jasper Loos. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 9 juli 2020.
