Een clubje sex-hongerige tieners maakt zich op om met Halloween eens flink uit hun dak te gaan. Ongelukkigerwijze raken zij betrokken bij een schietpartij in een all-nighter en vluchten voor de politie naar een afgelegen, onbewoond huis..
… waar zij door demonen, die zich alleen op Halloween (31 oktober) manifesteren, worden afgeslacht.
Einde. The end. Finis.
De Engelsman heeft voor een werkje als DEMON HOUSE de veelzeggende uitdrukking catalogue filming: men graait a.h.w. uit een catalogus elementen bijeen, die het ‘goed doen’, verwerkt deze in een script en gaat aan de slag. Amerikanen spreken ook wel van filming by the numbers.
Wat zijn de elementen, die het volgens scenarist Kevin S. Tenney bij een jeugdige doelgroep goed doen? Sex-geobsedeerde prietpraat (lees: geil gezwets) met een sterke voorkeur voor seksuele innuendi (opmerkingen-met-dubbele-bodem als ‘My only kind of woman is the kind that can suck a golf ball through a garden hose’); het bedrijven van sex waar, wanneer, onder welke omstandigheid en met wie dan ook; een verregaand vrouwvijandige instelling (zoals trouwens uit het bovenstaande al blijkt); totale verwaarlozing van plotlogica en continuiteit.
Intussen moorden de demonen er lustig op los zonder dat hun inspanningen de gepreoccupeerde tieners op andere gedachten Рof zelfs maar ̩̩n steekhoudende gedachte Рbrengen en jammert de synthesizer-score onverdroten voort als werkte de componist aan muzak voor een warenhuis.
DEMON HOUSE is weer zo’n cynische, opportunistische, hopeloos onvolwassen film, die het horrorgenre moeiteloos in diskrediet weet te brengen. Pueriel tot de nde macht. De enige geestigheid staat te lezen op de inlay: speelduur ca. 110 minuten. (Lengte van de film is 84 minuten rond, waarmee de kijker bijna een half uur aan ghost minutes wordt aangesmeerd.)
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #29, april/mei 1997.
