Geslaagde genrefilms zijn nog altijd zeldzaam in het Nederlandse filmlandschap, dus als er een wordt gemaakt mag dat gevierd worden. KRAZY HOUSE is een gestoorde, bloederige horrorkomedie van Steffen Haars en Flip Van der Kuil, bekend van NEW KIDS.
Heel knap laten ze hun film steeds meer ontsporen, zonder dat de voortdurende escalatie gaat storen of teveel van hetzelfde wordt. De schijnbare chaos is het resultaat van een zorgvuldige balanceeract tussen genres, complete krankzinnigheid en het bespotten van religie. Niet zomaar religie, maar een specifiek soort christendom zoals dat op Amerikaanse televisie en films in de jaren tachtig en negentig werd gepresenteerd.
KRAZY HOUSE begint namelijk als imitatie van een Amerikaanse sitcom uit die tijd, op een set die erg op die van MARRIED WITH CHILDREN lijkt. Zogenaamd gefilmd voor een live publiek, hoewel het gelach als een bandje klinkt, en gefilmd in 4:3-beeldverhouding, zoals het toen op televisie te zien geweest zou zijn. De familie draagt de toepasselijke achternaam Christian, en de vader, fantastisch gespeeld door Nick Frost, is een ontzettend overdreven weeïge goedzak vanuit christelijk ideaal. Inclusief zelfgebreide truien voor het hele gezin met odes aan Jezus.
Alicia Silverstone speelt zijn echtegenote, die de kost van het gezin verdient als gestreste zakenvrouw. Gaite Jansen is de dochter die door de christelijke opvoeding als enige op school nog geen vriendje heeft en die heel ongezond haar kauwgom doorslikt na de bubbel te laten klappen. Een running gag met een geweldige, onverwachte pay off. Zoonlief rebelleert ondertussen met een passie voor scheikunde tegen zijn vader, die daar maar één antwoord op heeft: nog meer bidden.
Al deze zaken keren later terug, van grote plotlijnen tot ogenschijnlijk onbelangrijke details en grapjes. De geleidelijke escalatie tot gewelddadige horrorfilm is er niet minder absurd door, na de komst van drie Russen die hun huis overnemen, maar voelt volledig natuurlijk. Dit soort eindeloze onzin bevat vaak teveel herhaling, of valt als los zand uit elkaar doordat de absurditeit normaal wordt, en gaat dan vervelen lang voordat het einde in zicht is. Maar KRAZY HOUSE blijft van begin tot eind hilarisch.
Iedereen in de cast, inclusief de kleinste bijrolspelers, heeft zichtbaar plezier op de steeds chaotisch wordende set. Naast de al genoemde acteurs verdient ook Jan Bijvoet vermelding als de maffe pater familias van de Russen. Ondanks het duidelijk zeer goed uitgewerkte script was er ook ruimte voor improvisatie; daaraan danken we de leuke grap dat Frost even in zijn eigen accent praat en Silverstone daar meteen op inspeelt. KRAZY HOUSE wordt nooit voorspelbaar. Soms zijn het juist terugkerende running gags die verrassen, niet in de laatste plaats om hoe ze nu in de nieuwe context van de smerige horrorfilm passen. Alles past precies, zelfs religieuze voorwerpen waar ze niet horen en een geboortescène om nooit te vergeten.
