[onderdeel van bespreking van THE ALL-NIGHT HORROR SHOW.1995, SN #19] . Dat DEATH MACHINE van de Engelsman Stephen Norrington op minder bijval mocht rekenen, lag in de lijn der verwachtingen. Originaliteit is zeker niet DEATH MACHINE’s sterkste troef. Tot in de namen van de personages (Raimi, Scott Ridley, Dante etcetera) heeft Norrington zijn film volgepropt met eerbewijzen en knipogen naar zijn beroemdere collega’s.
Maar ook de intrige hangt van ‘eerbewijzen’ (jatwerk?) aan elkaar. Een voorspelbaar geschifte Brad Dourif knutselt uit hi-tech meccano het apparaat uit de titel bij elkaar, dat vervolgens moordend huishoudt in het hoofdkantoor van wapenfabrikant CHAANK. Het getuigt van lef om met een bescheiden budget mega-produkties als ALIENS, TERMINATOR en ROBOCOP naar de kroon te willen steken. Alleen bezit de overenthousiaste Norrington niet het bijbehorende talent deze coup overtuigend uit te voeren. Zo is het eerste half uur van DEATH MACHINE, met zijn nietszeggende dialogen en dikdoenerig camerawerk, niet om door te komen. Nadat de mondjesmaat in beeld gebrachte ‘death machine’ (eigenlijk niet meer dan een blikken dinosaurus) dan eindelijk vrij spel krijgt, gaat de film fors in de versnelling en wordt de sfeer bij vlagen zowaar beklemmend. Maar dat eerste half uur had echt moeten worden ingekort. **1/2 Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #19, p3.
