The League Of Extraordinary Gentlemen vormde in 1999 de comeback van de meest gelauwerde comicschrijver van de laatste twee decennia: de Brit Alan Moore. In het stripfeuilleton, uitgegeven door zijn eigen ABC (America’s Best Comics), bracht Moore een originele variant op het uitgemolken concept van de superhelden-teams.
Hij verving de reguliere superhelden door romanfiguren uit het Victoriaanse tijdperk: Allan Quatermain, Mina Harker (uit Dracula), De Onzichtbare Man, Captain Nemo en Dr. Jekyll alias Mr. Hyde. Dankzij het aan negentiende-eeuwse gravures refererende tekenwerk van Kevin O’Neill en Moore’s speelse Victoriaanse taalgebruik steeg de serie ver uit boven zijn, overigens briljante, gimmick.
Dat een goede comic niet direct leidt tot een goede film mag algemeen bekend zijn. FROM HELL, gebaseerd op Moore’s visie op het Jack The Ripper-mysterie, verbleekte in vergelijking met de gelijknamige strip. De grimmige en grauwe sfeer werd voor de film ingrijpend afgezwakt. Zo werd er voor de rol van een door armoede geplaagd hoertje gekozen voor de immer fris ogende Heather Graham. Ook Stephen Norrington, die met BLADE een snelle en bloederige comicverfilming afleverde, blijkt niet de aangewezen persoon om het werk van de Brit te vertalen naar het grote scherm.
Dat de meeste filmliefhebbers niet bekend zijn met het werk van Moore is voor Norrington c.s. een prettige bijkomstigheid. Zo valt niet op dat, afgezien van het concept, de film THE LEAGUE OF EXTRAORDINARY GENTLEMEN verdomd weinig gemeen heeft met het oorspronkelijke materiaal. De eerste wijziging die de makers aanbrachten was het toevoegen van twee nieuwe Leaguers, te weten geheim agent Tom Sawyer, in 1876 gecreeerd door schrijver Mark Twain, en de onsterflijke Dorian Gray uit de roman van Oscar Wilde. Het lijkt erop dat Sawyer er met de haren is bijgesleept omdat het Amerikaanse publiek wel eens moeite zou kunnen hebben met een team dat enkel uit Britten bestaat. Anderzijds is de haat-liefde verhouding tussen Quatermain en Harker, die in de comic de beste dialogen opleverde, volledig overboord gezet. In plaats daarvan krijgen we een zoetsappige en al vele male eerder vertoonde vader-zoonrelatie tussen Quatermain en Sawyer voorgeschoteld. Ook het verhaal zelf is ingrijpend gewijzigd. In tegenstelling tot die van de strip dient de plot van de film voornamelijk als excuus om in hoog tempo actiescènes aaneen te rijgen. De League wordt bijeengebracht door de mysterieuze M. nadat supercrimineel The Phantom een Duitse aanval op Brits grondgebied in scène heeft gezet. Na een passend antwoord van de Britten staan de grootmachten lijnrecht tegenover elkaar en is het aan de League om een wereldoorlog te voorkomen.
Ook deze Moore-verfilming doet de schrijver weinig eer aan. Waar Moore een meester is in het scheppen van complexe en geloofwaardige personages, wordt de film uitsluitend bevolkt door platte actiehelden. De gebreken worden deels gecompenseerd door een production design dat op de beste momenten doet denken aan het werk van Tim Burton en de talloze actiescènes die effectief de aandacht afleiden van het rommelige script. In de juiste stemming valt er nog wel plezier te beleven aan deze luidruchtige summer blockbuster, maar fans van Moore zijn wederom beter af met het herlezen van de gelijknamige strip.
Copyright 2003 Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #60, najaar 2003.
