Woody Harrelson speelt barman in de genrecocktail BUNRAKU. Nou zal Woody best een goed glaasje kunnen schenken, maar iedere échte barman zal je vertellen dat je niet tot in het oneindige kunt mixen. Gebruik je teveel, te verschillende of te goedkope ingrediënten, dan is het resultaat altijd smakeloos.
Miike Takashi’s samoeraispaghetti SUKIYAKI WESTERN DJANGO werd destijds geopend door ’s werelds bekendste genre blender: cowboy Quentin Tarantino zat in zijn poncho voor een geschilderd woestijndecor en filosofeerde: ‘The sound of the Gion Shoja temple bells echoes the impermanence of all things; the color of the sala flowers reveals the truth that to florish is to fall.’ Dat was parodie.
Ook in BUNRAKU’s Dodge City komen verschillende filmgenres bij elkaar. Na de Apocalyps zijn vuurwapens uitgebannen, maar de mens – ongeneeslijk gewelddadig als hij is – vecht voort met vuist of zwaard. Zoals Yoshi (de Japanse popster Gackt), een samoerai die naar het stadje is gekomen om een gouden medaillon te vinden, of de mysterieuze vreemdeling (Josh Hartnett, 30 DAYS OF NIGHT) die, begeleid door een jazzy film noir-muziekje, de bar van Harrelson komt binnenlopen op zoek naar wraak. Samoeraifilm, SIN CITY en spaghettiwestern komen samen en eindigen in een confrontatie met de machtige heerser van Dodge City: de mythische houthakker Nicola – Ron Perlman onder een enorme slappe hoed.
Wraak vormde het motief in talloze films. BUNRAKU wil zich in elk geval inhoudelijk niet onderscheiden. Regisseur Guy Moshe zoekt het vooral in de visuele stijl. De decors in BUNRAKU zien eruit als de illustraties in een pop-up plaatjesboek. Soms zien we, in animatiesequenties, de huizen letterlijk uitvouwen. Alles baadt in het licht van paarse en groene lampen. Japanse tekst wordt vertaald met tekstballonnetjes. De finale speelt zich natuurlijk weer af in een villa vol rijstpapieren schuifwanden waarop de strijders zo mooi hun schaduwen kunnen werpen.
Als zoiets met flair wordt gedaan (KILL BILL), er mooi uitziet (SIN CITY) of met humor wordt gebracht (SUKIYAKI WESTERN DJANGO) valt er veel te genieten. In BUNRAKU botst de cartooneske stijl echter keihard op de serieuze toon van de vertelling. ‘Time to face the killers! Time to man up!’, heet het vlak voor aanvang van de finale. In Woody’s bar van bordkarton valt dat toch moeilijk serieus te nemen.
Sowieso voert de voice-over ons van het ene vervelende cliché naar de andere opgeblazen formulering. Teksten zoals eerder uit SUKIYAKI WESTERN DJANGO aangehaald, zijn hier serieus bedoeld. En ook ‘coole’ scènes als het optreden van Nicola’s Rode Leger (mannen met rode baretten), een lange pokersequentie en een dodelijke aanval van circusacrobaten in ruitjesbroek, maken weinig indruk. Goede vechtchoreografie ontbreekt in BUNRAKU. Moshe heeft de neiging twee gevechten tegelijkertijd in cross-cut-montage te presenteren. Zo gaat ieder effect verloren.
‘Van de makers van ALL THE BOYS LOVE MANDY LANE en RED CLIFF’, staat er op het hoesje. Dat lijkt me misleidend. Een van de vier producers was executive producer van MANDY LANE; over de relatie met RED CLIFF geeft IMDb geen uitsluitsel. Van Hartnett, Harrelson, Perlman en Demi Moore – die hier de rol speelt van Nicola’s maîtresse en zonder nadere toelichting uit het verhaal verdwijnt – weten we in elk geval zeker dat ze in betere films hebben gespeeld.
Di: Splendid (Release op dvd en blu-ray: 8 december 2011). Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 19 december 2011.
