Hideo Nakata kreeg het in RINGU voor elkaar om videobanden en televisies eng te maken. In CHATROOM richt hij zich op een modernere technologie, maar, zoals de Japanners zeggen, helaas pindakasu.
In de chatroom Chelsea Teens! vindt een groep jongeren een plek om vrij over hun problemen te praten. De charismatische en intelligente leider van de groep, William, moedigt de tieners aan om meer van hun geheimen te delen en voorziet ze van advies. Wat ze niet weten is dat William niet een vriend is met goede bedoelingen, maar een getroebleerde jongeman die de nietsvermoedende tieners manipuleert. In de chatroom is hij een zelfverzekerde leider, in het echte leven een loner met psychische problemen. Al gauw richt William zijn pijlen op de zwakste schakel in de groep en probeert deze jongen tot het uiterste te drijven.
CHATROOM draait om de verschillen tussen de echte en de virtuele wereld. Iedereen kan zich voordoen als een ander, of zich meer blootgeven dan hij of zij in de werkelijke wereld zou durven. De virtuele wereld in CHATROOM wordt erg letterlijk gevisualiseerd. Zo ziet de chatroom eruit als één van de vele kamers in een groot hotel. Personages verschijnen en verdwijnen in de kamer, zoals ze met een muisklik in en uit de chatroom gaan. De dialogen zijn kort en bondig, zoals de snel getypte zinnen tijdens een chat.
Het is begrijpelijk dat Hideo Nakata koos voor zo’n letterlijke visualisering, dat is immers interessanter dan het filmen van een stel tieners achter hun laptops. Desondanks: het blijft een lange chat-, en dus een praatsessie. De problemen die de personages hebben, hun gevoelens en hun belevenissen worden vooral besproken. Er iets van zien doen we te weinig in de paar scènes die zich afspelen in de echte wereld die in vergelijking grijs en grauw is. Daardoor lukt het niet om iets van sympathie te voelen voor de tieners. Het blijven stereotiepe personages met stereotiepe problemen.
Het gevaarlijke spel dat William speelt met de tieners is eerder voorspelbaar dan spannend. Zodra hij de zwakste jongen van de groep, Jim, begint te bespelen, is zijn plan duidelijk. William heeft een ziekelijke fascinatie voor zelfmoord en kijkt graag toe. Handig dus voor hem, dat deze tieners wel erg naïef zijn en gemakkelijk te beïnvloeden. Ze nemen de oplossingen die William voor hun problemen aandraagt klakkeloos aan, terwijl deze vaak absurd zijn. Wil je meer contact met je strenge ouders? Smeer stiekem ’s nachts wat hondenpoep op de voorruit van hun auto! En je beste vriend begrijpt het heus wel als je hem vertelt dat je verliefd bent op zijn elfjarige zusje.
CHATROOM had een spannende psychologische thriller kunnen zijn. In plaats daarvan is het een saaie, ongeloofwaardige film. En welke tiener gebruikt er nu eigenlijk nog een chatroom?
Di: A-Film (Release: 8 december 2011). Copyright Sarah Knuvelder. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
