‘Evil never looked so damn good’. Dat was de slogan die de film AMERICAN PSYCHO begeleidde. Vrij vertaald: iemand ombrengen is kinderspel, de grootste kluns kan ’t, maar het z贸 doen dat van een trendy gebeurtenis kan worden gesproken, dat is vakwerk en hoort helemaal bij deze cynische tijd.
Wanneer is deze waanzin begonnen? Bij James Bond-007’s veelal misogyne terzijdes? Bij Arnold Schwarzenegger’s ziljoen maal geciteerde macho one-liners? Bij stalkers en andere weirdo’s, die hun interessante trauma’s etaleren als waren het kostbare erfstukken waarop de bezitter trots kan zijn? Bij literair onderlegde, klassiek geschoolde seriemoordenaars, die politie-apparaat en publiek ‘vermaken’ met intelligente, zij het bloed- doordrenkte puzzels? Wie het uitmoorden van de medemens als trendy, coole bezigheid wil bestuderen, doet er goed aan eens een avondje te zappen langs speelfilms en TV-series, die de diverse commerci毛le omroepen avond aan avond over ons uitstorten. Voor jong en oud ontrolt zich daar een gedetailleerde catalogus van modieuze, trendy moord en doodslag. De boodschap lijkt te zijn: moord is 贸f cool, 贸f ’t is niks.
Dit standpunt wordt gedeeld door de makers van THE BROTHERHOOD, een film die ons binnenloodst in de min of meer elitaire wereld van studentenverenigingen, in dit geval DTO (Doma Tau Omega) van de Drake Universiteit in Zuid-Californi毛. De leden van dit corps (Stryker, Lutz, Eichar, Cochran) hebben het oog laten vallen op atletische eerstejaars Dan Meyers (Hammond) als aspirant-lid. Wat Meyers met zorg wordt verzwegen, is dat DTO een vampiergenootschap is dat al bijna twee eeuwen universiteit na universiteit afstroopt op zoek naar nieuw bloed. Als de waarheid tenslotte aan het licht komt, ontsteekt all-American Meyers in toorn en bewerkstelligt de ondergang van de vampiristische corpsballen.
Opvallend aan THE BROTHERHOOD is dat de gebeurtenissen zich afspelen in een vacu眉m: docenten zijn niet te bekennen, evenmin als mede-studenten, colleges of studie; het feit dat we hier met universitair leven van doen hebben, moet grotendeels worden geraden. De film valt eigenlijk niet in de categorie vampierfilm omdat de makers in dit aspect van de plot niet of nauwelijks lijken geinteresseerd. Wat hen interesseert, is een trendy presentatie van de fraterniteit in kwestie en dat is het wezenlijke onderwerp van THE BROTHERHOOD. Hiervoor benutten DeCoteau c.s. alle middelen, die we uit MTV-music clips kennen: designer kleding, Ray-Ban zonnebrillen, interessante taltra’s (antieke talismans van onduidelijke mystieke betekenis), als hip te interpreteren lichaamstaal extra aangezet door het gebruik van slow-motion techniek, egocentrische en pseudo-intellectuele prietpraat en allesoverheersend uitdagend optreden: een oceaan van uiterlijke verschijningsvormen en coole gedragscodes, waarin de tijdloze iconografie van het vampirisme reddeloos verdrinkt. Deze vampiers moorden ook niet langer uit levensbehoud, maar omdat het ombrengen van de medemens de ultieme uiting is van het hier geschilderde losgeslagen, cynische milieu. Kortom, de vampier is een ordinaire poseur geworden, drijfhout in Armani-shirts. THE BROTHERHOOD maakt ons getuige van de devaluatie van een filmgenre. Moeten jongeren van nu ’t met zulke oppervlakkige, nietszeggende zooi doen? Wat een treurnis.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #52, september 2001.
