Wat is het toch een gezellige boel, daar in Horrorwood, Karloffornia, om met Forrest J. Ackerman te spreken.
Drie keer per jaar laten de sterren van het genre zich fêteren door de club van Tony Timpone op de Fangoria horrorconventie. Dat is reuze gezellig, maar kennelijk niet genoeg. Ook buiten het party-circuit zoeken horrorfilmregisseurs elkaar graag op. En als er een camera in de buurt is, zijn ze niet te beroerd even in beeld te verschijnen. Dat is tenslotte leuk voor de fans. Zo werden Stephen King, John Landis, Joe Dante, Tobe Hooper en Clive Barker ingezet om het lamme SLEEPWALKERS aantrekkelijk te maken. Zo’n korte rol zonder inhoud wordt een cameo genoemd.
BODY BAGS ontpopt zich als de ultieme cameo-film. Regisseurs Wes Craven, Sam Raimi, Roger Corman en Tobe Hooper, popzangeressen Sheena Easton en Deborah Harry, special-effectsman Greg Nicotero en genre-acteurs als David Naughton, David Warner en John Agar verschijnen allemaal in beeld. Maar ze worden volledig van het scherm gespeeld door John Carpenter, die in zijn rol als lijkschouwer drie korte verhalen met elkaar verbindt.
Het probleem met episodefilms is het gebrek aan diepgang. Personages worden snel geïntroduceerd en bevinden zich al even rap in een climax, waarbij effecten alle aandacht opeisen. Ook BODY BAGS kampt met dat euvel, waardoor de film voor regisseurs John Carpenter en Tobe Hooper niet meer is dan een stijloefening. Eerstgenoemde trekt weer als vanouds van leer in de eerste episode, waarin een nieuwbakken pompbediende door een psychopaat wordt lastiggevallen. Carpenter verzorgde ook de muziek bij de film en dikt daarmee zijn schokeffecten op de bekende wijze aan. De JC-methode werkt nog steeds. In zijn tweede bijdrage voert humor de boventoon, wanneer een kalende Stacy Keach werkelijk alles probeert om zijn haar terug te krijgen. Juist wanneer de grappen vervelend beginnen te worden, neemt het verhaal een uiterst bizarre wending.
Tobe Hooper brengt tenslotte een erg voorspelbaar oogtransplantatieverhaal tot leven met huiveringwekkende hallucinaties èn Mark Hamill, die heerlijk op hol slaat in de bloederige climax. BODY BAGS is vluchtig vermaak en als zodanig best te pruimen, maar het zou fijn zijn als beide regisseurs weer eens een ouderwets enge film maakten.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #15, oktober 1994.
