Het krukkige begin van BIO-FORCE belooft al weinig goeds: om van haar chemisch afval af te komen stuurt de Amerikaanse overheid het naar de maan. In de eerste archiefbeelden wordt de indruk gewekt dat zoiets per space shuttle geschiedt. Wanneer men echter tot lancering overgaat blijkt het om een ouderwetse raket te gaan, eveneens getoond in archiefbeelden.
Bracht deze brute overgang mij aanvankelijk nog in verwarring, later bleek er een goede reden voor. De raket stort namelijk neer en de makers konden onmogelijk om een nagebouwd wrak heen. Zo’n kapotte raket laat zich wat makkelijker in karton uitvoeren dan een heuse shuttle. Een groep commando’s moet de Bio-Force-container onderscheppen. Dat gaat gepaard met een explosie van vuur en karton èn met de besmetting van de chef, die vervolgens zijn troepen goeddeels om zeep helpt en in een gru-we-lijk monster verandert. Intussen bevinden de duurste participanten uit dit eco-drama zich in een rommelige garage, gezeten aan een gammel tafeltje waarop zich een rode telefoon bevindt. Dat kan maar een ding betekenen: Mister President zal gaan bellen met de legertop. Generaal Wilford Brimley overlegt druk met Bio-uitvinder Powers Boothe. De apathische generaal draagt in het donkere vertrek een kleurig Hawai-shirt en een zonnebril.
Brimley had kennelijk wel trek in de centen, maar niet in acteren. Boothe laat zich ook niet van zijn sterkste kant zien, maar trok wel zijn nette pak aan. Daar gaat de telefoon. Verdomd, het is Mister President! Hij vindt het prima dat de generaal de bezwering van de eco-crisis aan die ene nog levende commando overlaat, maar stuurt er voor de vorm nog wat getraind kanonnevlees achteraan. Wat rest is een bikkelharde strijd tussen het in fraai geplooid paars rubber uitgevoerde monster en de vindingrijke commando, die op de valreep hulp krijgt van een nog vindingrijker joch en de derde Dure Participant, Denise Crosby. Uiteindelijk weet de commando door patriottisch geleuter zijn voormalige chef in het monster aan te spreken, waarop deze zelfmoord pleegt. Een passend einde voor circa anderhalf uur nagelbijtend griezelplezier!
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #22, december 1995/januari 1996.
