Kerstmis: de bloeddorstigen onder ons worden er niet veel wijzer van dit jaar. Of het water moet u in de mond lopen bij de gedachte aan een sprekend varken, luisterend naar de naam Babe.
Trek gekregen? Jammer dan. Want dit beestje hoort niet in de pan thuis, maar op de grazige Australische weiden. Babe is namelijk een schatje van een varken met een verrassend talent voor het hoeden van schapen. Zijn geheim is dat hij niet naar ze blaft, maar rustig met ze praat. Net zoals met zijn andere kameraadjes op de boerderij van boer Hoggett: Fly de hond, Ma het schaap en Ferdinand de eend. Aan het eind van de film winnen de boer en het varken de eerste prijs op het schaapherdershond-toernooi. Niet alleen op de tribunes in de film gaat er dan een gejuich op, maar ook in de zaal. Want zo’n film is BABE. Komisch, hartverwarmend en vol special effects die zo geraffineerd zijn, dat ze nauwelijks opvallen.
Dat laatste is ook het sterke punt van THE INDIAN IN THE CUPBOARD, een politiek correct sprookje, geregisseerd door Frank Oz en geschreven door Melissa Matheson, de scenariste van E.T. Een negenjarig jochie ontdekt dat het antieke kastje dat hij cadeau kreeg voor zijn verjaardag over het vermogen beschikt speelgoedpoppetjes in levende wezens te veranderen. De film gaat vervolgens niet over de overlevingstactieken van de miniatuurmensjes in een vijandige omgeving, maar over de vriendschap tussen het jochie en de indiaan Little Bear.
THE INDIAN IN THE CUPBOARD wil erg graag leerzaam zijn en de jonge kijkertjes iets meegeven, zoals respect voor de cultuur en historie van de indianen, ‘native Americans’ in politiek correcte bewoordingen. Ook komt het jochie langzaam maar zeker tot het besef dat een mens niet voor God mag spelen, zelfs niet met z’n handig toverkastje bij de hand. Nogal wat gezeur dus voor een kinderfilm, maar de dubbelopnamen zijn, zoals gezegd, van grote technische klasse.
Wie met kerst juist niet met positieve boodschappen wil worden overladen, kan terecht bij de nieuwe James Bond, GOLDENEYE. De nummer 19 (CASINO ROYALE niet meegerekend) uit een serie die inmiddels 33 jaar onderweg is, biedt meer van hetzelfde en dat is in het onderhavige geval niet eens onprettig. De vorige Bond dateert alweer uit 1989 en sinds die tijd is er hard nagedacht over een nieuwe koers. Overwogen werd van Bond een vrouw te maken (Sharon Stone!) of een neger; of het verhaal in de jaren ’60 te situeren. Zelfs de naam Quentin Tarantino kwam ter sprake. Tot men besloot op de oude voet door te gaan met een Bond zoals we hem graag zien: gedistingeerd maar dodelijk, onberispelijk gekleed maar niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken als de situatie daar om vraagt.
Die situatie is in GOLDENEYE vertrouwd: een enge machtswellusteling steelt een satelliet om vanuit de ruimte grote chaos op aarde aan te richten. De climax vindt plaats op en rond een kolossale schotelantenne die vanuit een kunstmatig meer omhoog rijst. Een ontploffinkje hier en een paar goed gerichte vuistslagen daar, en weer ontsnapt de wereld op het nippertje aan de ondergang. Bond-vertolker Pierce Brosnan heeft inmiddels een contract op zak voor nog twee delen en als het echt niet anders kan start Schokkend Nieuws een handtekeningenactie om ook de Nederlandse actrice Famke Janssen voor een volgende aflevering veilig te stellen. Janssen is als de verrukkelijk slechte spionne Xenia Onatopp zonder meer de opwindendste verschijning in meer dan dertig jaar Bond-geschiedenis.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #22, december 1995/januari 96.
