Waar ligt de grens tussen kunstzinnige porno en pornografische kunst? Het is een probleem waar je je als recensent zelden mee bezighoudt, totdat je tegen een film als CAFE FLESH aanloopt.
De makers zelf hielden het erop dat de porno er met de haren was bijgesleept om het budget rond te krijgen. Met de kwaliteit van de niet-pornoscènes hoopten ze de financiers vervolgens zozeer te imponeren, dat dezen uiteindelijk toestemming zouden geven alle ‘wet shots’ te verwijderen. Het opzetje lukte gedeeltelijk: in de bioscoopversie van de film resteert nog één on-screen ejaculatie; in de (hier besproken) videoversie komen we er een stuk of zes tegen.
CAFE FLESH speelt zich grotendeels af in de gelijknamige nachtclub waar op de bühne hardcore acts worden opgevoerd. Veel plezier wordt er niet beleefd aan de theatraal geënsceneerde activiteiten. Niet door het publiek, dat een en ander met holle ogen gadeslaat, en niet door de performers die zich onverschillig van hun taak kwijten. Maar de film is dan ook in een toekomst gesitueerd, waarin de ‘Nuclear Kiss’ 99 procent van de wereldbevolking tot onthouding heeft veroordeeld. Wie als ‘Sex Negative’ sex wil bedrijven, wordt onmiddellijk doodziek. De overblijvende één procent heeft het ook al niet makkelijk, want wordt door de overheid gedwongen tot seksuele slavernij in clubs als Cafe Flesh.
Het is verleidelijk Dream en zijn makkers een vooruitziende blik toe te dichten. Hun toekomstfantasie lijkt een voorproefje te geven van de AIDS-epidemie, die begin jaren tachtig nog als een marginale bedreiging van de volksgezondheid werd beschouwd. Zo bezien markeert CAFE FLESH het einde van de seksuele revolutie én het begin van de nieuwe kuisheid uit de jaren ’80 en ’90. Jammergenoeg is de artistieke waarde van de film een stuk geringer dan de historische. CAFE FLESH is het soort film dat op initiatief van een kinky nachtclub à la de Amsterdamse iT lijkt te zijn gemaakt. De vaste klanten trek hun meest extravagante outfit aan en voeren houterig een hilarisch nummertje op. Alleen het grimmige verhaaltje voorkomt dat het een al te dolle boel wordt. Sayadian is ook verantwoordelijk voor een curieuze tweede remake van Robert Wiene’s DAS KABINET DES DR. CALIGARI uit 1919, waarmee hij zijn dagen als pornofilmer voorgoed achter zich liet. Kinky is het allemaal nog wel, maar de ‘wet shots’ blijven achterwege. Nu de roem nog.
Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #22, december 1995/januari 1996.
