Edward Bloom (Finney) heeft zijn leven lang uitgebreid verteld over allerlei bijzondere gebeurtenissen die hem overkomen zouden zijn. Dit heeft hem vervreemd van zijn zoon Will (Crudup), die het visserslatijn beu was en nu als journalist meer waarde hecht aan kale feiten. Wanneer het leven van Edward op zijn eind lijkt te lopen keert Will naar het ouderlijk huis terug. In gesprekken met zijn aan het bed gekluisterde vader probeert hij nog éénmaal inbeelding en werkelijkheid te scheiden.
Terwijl regisseur Tim Burton in deze ode aan de verbeelding vraagt om sympathie voor de fabulerende vader, vraagt de kijker zich af waarom. De oude Edward Bloom is een nogal dominante windbuil die bovendien geen echte noodzaak lijkt te hebben om zijn lotgevallen te overdrijven. In thematisch vergelijkbare klassieke films als BILLY LIAR en BRAZIL hadden de wegdromende hoofdpersonen nog een excuus voor hun escapisme. Ze bevonden zich in een vervelende of saaie werkelijkheid waaraan ze tenminste geestelijk konden ontsnappen. Edward Bloom ontbreekt het zijn hele leven eigenlijk aan niets, maar lijkt gewoon graag het middelpunt van de belangstelling te vormen.
Zijn aangedikte verhalen, die het hart van de film vormen, worden op zich aardig in beeld gebracht. Er trekt een bonte verzameling van buitenbeentjes in sprookjesachtige decors en vreemde situaties voorbij, zoals dat van Tim Burton verwacht kan worden. Jammer dan dat de jonge Edward Bloom (McGregor) tijdens deze bijzondere momenten nauwelijks enige verbazing toont. Angst kent hij ook niet meer, nadat een heks (Bonham Carter, mevrouw Burton) hem al op jonge leeftijd zijn precieze sterfwijze heeft voorspeld. Leuk voor hem, maar zijn zelfverzekerde optreden daarna levert voor het publiek niet veel suspense meer op.
De spanningsboog wordt verder aangetast door de fragmentarische verhaalstructuur. Die past weliswaar bij de koortsige herinneringen van een zieke oude man, maar reduceert een aantal aardige scènes tot losse sketches zonder fatsoenlijke clou. De visuele flair en het goede acteerwerk maken een boel goed, maar uiteindelijk is BIG FISH toch net onder de maat.
Copyright Ruben Drukker. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #62, voorjaar 2004.
