Het leven ver voor Christus in computer generated images. Roland Emmerich bluft zich in 10,000 B.C., gewapend met zijn digitale trukendoos, een weg door de prehistorie. Maar echt spectaculair worden de avonturen van zijn mammoetjagers niet.
In INDEPENDENCE DAY was het een buitenaardse invasie; in THE DAY AFTER TOMORROW een plotselinge klimaatsverandering. In zijn nieuwste film zoekt Emmerich het niet in de toekomst, maar in het verre verleden. We schrijven 10.000 jaar voor Christus. Op de met sneeuw bedekte kimmen van een hooggebergte woont een jagersvolk. De Yagahl leven van de jacht, luisteren naar de visoenen van Oude Moeder en geloven in hun tradities en rituelen. Onze langharige held is de jonge jager D’Leh (Steven Strait), een beetje een outsider omdat zijn vader het dorp verlaten heeft. Een eerste indicatie van naderend onheil komt wanneer buiten het dorp Evolet (Camilla Belle) gevonden wordt naast de lichamen van haar stamgenoten. Vermoord door ‘vierbenige duivels’, zegt ze. D’Leh wordt natuurlijk stapelverliefd op het meisje met de helblauwe ogen en perfect geëpileerde wenkbrauwen. Ze groeien samen op en maken plannen om te trouwen. Een hindernis dient zich aan in concurrent Ka’ren, maar serieus wordt het pas wanneer de ‘vierbenige duivels’ het dorp overvallen. Ze voeren Evolet en anderen af om als slaaf te werken in een verafgelegen land. D’Leh, Ka’ren, de grappige Baku en hun leermeester Tic’tic dalen van de berg om ze te gaan bevrijden…
Attractieparkhouder Emmerich trekt, zoals we van hem gewend zijn, alles uit de kast. De animators en digital composers hebben maanden werk gehad aan de natte vacht van de sabeltandtijger. Een jachtscène met mammoets, rivierschepen met enorme rode zeilen, en de stadspanorama’s in de finale kunnen niet anders dan indruk maken. D’Leh en zijn kameraden kennen alleen hun primitieve en geïsoleerde dorpje, dus ze kijken hun ogen uit wanneer ze andere volkeren, uitzichten en steden tegenkomen. En weergaloos zijn inderdaad ook de locaties in Zuid-Afrika, Nieuw Zeeland en Namibië die Emmerich zich heeft kunnen veroorloven.
Een spektakelstuk, dat wil 10,000 B.C. zijn. De film vormt echter vooral het bewijs dat het zonder een, op z’n minst acceptabel, verhaal niet werkt. Voor de dialogen, overdreven uitdrukkingen en belachelijke namen word je ongevoelig op den duur (‘Ik begrijp je pijn,’ zegt de Grote Krijger Tic’tic met De Witte Speer). Maar het feit dat de film zijn toevlucht moet nemen tot maar liefst drie profetieën (die allemaal uitkomen) zegt wel iets over een scenario dat voortploetert, maar nooit de vaart krijgt van Emmerichs eerdere achtbaanritten. Ook geen goed teken: de onsamenhangende scènes moeten aan elkaar gepraat worden door Omar Sharif – over prehistorie gesproken!
Wie iets in de stijl van 300 of APOCALYPTO verwacht, komt bedrogen uit. Emmerich mikte op een leeftijdskeuring van 12 jaar of ouder, en liet dus weinig bloed vloeien, terwijl Raquel Welch meer bloot liet zien in ONE MILLION YEARS BC. Op een bizarre manier weet het laatste hoofdstuk wél verbazing te wekken. Zonder te veel te willen verklappen kun je vaststellen dat Emmerich zich hier opeens te buiten gaat aan Erich von Däniken-achtige onzin, met verwijzingen naar buitenaardse wezens en de gezonken stad Atlantis. Een vreemd los eindje. Emmerich bevindt zich, wat het verhaal betreft, eigenlijk voortdurend op dat soort doodlopende wegen. Pas wanneer in de finale D’Leh en de opstandige slaven de Berg van de Goden bestormen, laat de regisseur toch even zien waar hij zijn reputatie aan dankt: overdonderen, verbluffen, overtroeven.
Di: Warner (BE: 12 maart, NL: 13 maart) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 maart 2008.
