THE TWIN begint met een onverwoestbare en vele malen met succes beproefde horrorpremisse. Na de dood van hun kind, de ene helft van een tweeling, verruilen de rouwende ouders en het overgebleven jongetje Amerika voor het afgelegen noordoosten van Finland. Vanaf dat punt kan de film diverse wegen op, maar regisseur Mustonen lijkt ze allemaal te willen bewandelen. Na de zoveelste afslag is iedereen de weg kwijt, met name de kijker.
Folk horror is al een poosje weer reuzehip, dus lucratief. En wat is er nou folker dan Scandinavië, land van de eindeloze wouden, trollen en merkwaardige gewoontes? Ari Aster sloeg drie jaar geleden met MIDSOMMAR nog een zeer aardige munt uit dat sfeervolle, geheimzinnige stukje Europa, door een rouwende Amerikaanse in die voor haar totaal onbekende omgeving te kieperen. Met lugubere gevolgen uiteraard. Dat een ander behangetje in het verre buitenland geen garantie biedt voor geslaagde rouwverwerking is al meerdere protagonisten in horrorfilms pijnlijk duidelijk geworden in het verleden. In GASLIGHT(1944) werd de verdrietige Ingrid Bergman onder de Italiaanse zon prompt in de armen gedreven van haar latere kwelgeest. Ieder kind met een rood regenjasje is suspect sinds de finale van DON’T LOOK NOW (1973), die en passant Venetië pardoes uit de top-10 gezellige vakantiebestemmingen torpedeerde. Combineer Rouw en Ver van huis met Iets Engs en een horrorscenario schrijft zich bijna vanzelf, zou je denken.
Zou de Finse regisseur Taneli Mustonen dat ook hebben gedacht toen hij samen met Aleksi Hyvärinen de opvolger begon te pennen van hun uitstekende debuut LAKE BODOM (2016)? In die compacte en originele Scandi-slasher lieten de heren in elk geval al succesvol zien dat Finland zich uitstekend leent voor huiveringwekkende toestanden. Met THE TWIN zijn ze ambitieuzer te werk gegaan door de lat flink hoger te leggen, maar naarmate hun tweede project vordert, blijkt al snel dat een beproefde premisse niet automatisch leidt tot een instant horrorsucces, zelfs al situeer je de film op bekend terrein.
Toegegeven: het is een enorm lastige klus om tegenwoordig nog een druppeltje originaliteit te persen uit het Rare Dingen Gebeuren Rondom Rouwende Mensen Ver Van Huis-concept. Mustonen en Hyvärinen gooien misschien daarom al vrij snel in de film de hele doos met mogelijke plotlijnen ondersteboven. Als je maar genoeg spaghetti tegen de muur smijt, blijft er immers altijd wel iets plakken. Zo blijft het een tijd lang volstrekt onduidelijk welke kant de heren op willen gaan en dat raadspelletje zorgt ervoor dat je het eerste half uur nog wel enigszins geboeid blijft kijken. Want werkelijk alle klassieke waarschuwingslampen gaan aan. Rouwende moeder Rachel (Teresa Palmer) is labiel, want wallen onder de ogen. Liefhebbende echtgenoot Anthony (Steven Cree) is nét iets te begripvol en close met de o zo lieve buren, dus verdacht. Met de groeten van John Cassavetes in ROSEMARY’S BABY. Had ik al gezegd dat Elliott, de overlevende helft van de tweeling, non-stop in creepy modus door het mistroostige Finse landschap banjert? Enfin, er kan zoveel afgekruist worden op de clichébingokaart dat je halverwege naar wel vijf verschillende films lijkt te kijken.
Hulde daarom aan Palmer, die zich in deze plotpotpourri kranig staande weet te houden, want dat redt de film nog een beetje als deze zich zo’n tien minuten voor het einde in elke denkbare hoek heeft geverfd. Elke ingezette plotlijn is inmiddels als een verdwaalde berserker raaskallend de Finse wouden ingevlucht, tijdens de langste reeks filmeindes sinds THE RETURN OF THE KING. En zelfs dan krijgt THE TWIN het nog voor elkaar om, vlak voor de finish, compleet uit het niets, een uiterst stompzinnige laatste troef uit de plotgrabbelton te vissen en deze met droge ogen triomfantelijk op tafel te gooien. Palmer trekt dan nog één keer alles uit de acteerkast, maar zelfs de meest murwgebeukte kijker zal na die schaamteloze fakeout vol ongeloof een ‘Dat meeeen je niet!’ uit de longen weten te persen. En niet vol bewondering, dat spreekt voor zich.
Distributeur: DFW. Release NL: 28 april, BE: n.n.b. Copyright Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 april 2022.
