Een vervolg op een film die gaat over een vrouw die elke dag opnieuw beleeft – en vermoord wordt. Dat verdient al een halve skull aan ironiepunten. Alleen de rest… HAPPY DEATH DAY 2U is een rare film. Een heel rare film.
Eerst een woord van waarschuwing. Het is volstrekt zinloos om Christopher Landons HAPPY DEATH DAY 2U te gaan zien zonder kennis van het origineel. En zelfs dan is het nog enorm hard werken om de plot te volgen. Als de zesde verhaallijn voorbij gekomen is, lijkt het echt onvoorstelbaar dat regisseur Landon dit scenario helemaal in z’n eentje heeft geschreven. ADHD-film. (Is er al patent op dat woord? Patent a.u.b.!) Enfin, dat is wat HAPPY DEATH DAY 2U is. Hyperactief, overal en toch nergens. Net wanneer plotlijn zeven is ingezet, wordt er weer overgeschakeld naar nummer acht. Het is om stapelgek van te worden.
Met HAPPY DEATH DAY (2017) was weinig aan de hand: de film was een reuzeaardige variant op het timeloop/Groundhog Day-principe, alleen dan met een slasher insteek. Tiener Tree (Jessica Rothe) wordt op haar verjaardag vermoord en brengt de rest van de film door met het zoeken naar de dader – met de bonus dat ze alle aanwijzingen onthoudt van de sterfdagen daarvoor. Een leuk concept dat knap elke potentie uit de magere – en overbekende- premisse wist te persen. Maar regisseur Landon heeft voor deel 2 dus ook de scenariopen ter hand genomen en al vanaf de warrige openingsminuten hoor je bijna zijn hersengekraak: ‘Mijn sequel moet meer van hetzelfde zijn, en ook een hommage aan de tienerfilms uit de tachtiger jaren. Maar dan ANDERS. Breder, dieper…’
Hij krijgt het voor elkaar door de herkenbare simpliciteit van het origineel los te laten en werkelijk alles ondersteboven te gooien. Alle plotelementen uit deel één komen weliswaar terug, maar worden nu aangevuld met het soort pseudo-wetenschappelijke waanzin dat je eerder zou tegenkomen in een episode van RICK & MORTY. Liefhebbers van die serie zullen zich dan ook makkelijker door HAPPY DEATH DAY 2U kunnen worstelen dan de gemiddelde kijker, ook al is het allemaal een stuk infantieler geschreven. Serieus, een dialoog tussen twee geeks over Han Solo en de Kessel Run? In deze tijd? Het parsec-gesprek is onder Star Wars-fans van nu toch al lang geen ding meer? Parallelle universums uitleggen met een potlood en een gat in een opgevouwen papiertje? HAPPY DEATH DAY 2U gaat er constant van uit dat het filmpubliek van de 21e eeuw te achterlijk is om sci-fi thema’s te snappen die al honderd keer zijn voorbijgekomen in tv-series en films en dat is behoorlijk storend. Ironisch genoeg wordt iemand halverwege de film uitgelachen, omdat ze BACK TO THE FUTURE nog nooit gezien heeft.
En toch is het onmogelijk om deze rommelige sequel te haten, daarvoor gebeurt er genoeg leuks en doet Landon genoeg dingen goed. De film is nergens echt saai, want het raast allemaal voorbij met de snelheid van de bliksem. Desondanks besef je telkens dat Rick Sanchez deze toestand binnen het half uur zou hebben opgelost in een gemiddelde RICK & MORTY-aflevering. Er wordt in HAPPY DEATH DAY 2U zo ondoorgrondelijk gerotzooid met parallelle universums, het multiversum, doppelgängers en meerdere moordenaars dat je toch maar gaat letten op een constante goede factor. En dat is wederom Jessica Rothe die pas na een kwartier (!) in de film de teugels weer in handen krijgt met haar geweldige komische timing. De krankzinnige montage waren zij op steeds extremere wijze zichzelf van het leven moet beroven is met gemak het hoogtepunt van de film. Ook Rachel Matthews, die terugkeert als Tree’s bitchy dispuutgenote Danielle, maakt weer het meeste van haar bijrol en mag zelfs het pad van de klucht op als de film voor de zoveelste keer radicaal afzwenkt. Beide actrices lijken als enige te weten waar ze mee bezig zijn door de film totaal niet serieus te nemen en vol op de komische toer gaan.
Precies daarom zakt HAPPY DEATH DAY 2U vlak voor het einde zwaar door het ijs als Landon het opeens nodig vindt om een wagonlading suiker door zijn scenario te roeren. De tenen mogen even flink krom als Tree in parallel universum nummer zoveel een gesprek heeft met haar overleden moeder, die daar nog in leven blijkt te zijn. Violen zwellen aan, een enkele traan glijdt langs Tree’s wang… en opnieuw zitten we in een hele andere film. Als er dan opeens ook nog een moordenaar moet worden ontmaskerd, ben je het spoor zo kwijt geraakt dat je bij de THE AVENGERS-geïnspireerde scène na de aftiteling bijna hardop hoopt dat Landon en consorten een deel drie heel, heel diep in de ijskast proppen in een parallel universum, ver, ver van hier…
Distributeur: Universal Pictures. Release NL: 14 februari 2019, BE: 20 februari 2019. Copyright: Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 14 februari 2019.
