“Studente wordt vermoord en moet de dag van haar dood steeds opnieuw herbeleven.” De premisse van HAPPY DEATH DAY doet vermoeden dat het een goedkope GROUNDHOG DAY-ripoff is uit de Blumhouse griezelfabriek, maar dat valt allemaal reuze mee.
Je ziet er zo een afgezaagde plotpitch bij die door Robert Altman meesterlijk belachelijk werd gemaakt in de opening van THE PLAYER (1992). Verveelde studiobaas die achterover leunt. Iemand die in 25 woorden of minder een filmverhaal samenvat. ‘Denk GROUNDHOG DAY gemengd met SCREAM. Vleugje detective. Beetje humor. Klaar!’ Wie de trailer ziet van Christopher Landons HAPPY DEATH DAY zou hier meteen aan kunnen denken en de zoveelste teenslasher verwachten… om vervolgens bedrogen uit te komen bij de daadwerkelijke film. Het slasher-aspect is weliswaar aanwezig, maar het is overduidelijk dat de filmmakers meer zin hadden om een originele variant te maken op de film uit 1993 die het timeloop-principe weer helemaal populair maakte. Ditmaal alleen geen naargeestige weerman die dezelfde dag steeds weer opnieuw beleeft, maar een vervelende sorority girl.
Want dat Tree Gelbman (Jessica Rothe) niet zo aardig is, wordt ons meteen aan het begin van HAPPY DEATH DAY al onder de neus gewreven als ze bitchy een one-night stand afwimpelt en op weg naar haar studentenhuis vrijwel iedereen afzeikt die ze tegenkomt. Wanneer ze die avond door een gemaskerde moordenaar aan het mes geregen wordt, is er al zo’n grote stoet mogelijke verdachten voorbijgekomen dat de oren van Agatha Christie zouden klapperen. En dan begint de dag opnieuw. En gaat ze weer dood. En wordt wakker. Geen ‘I got you, babe’ van Sonny & Cher, maar de klingelende campusbel en alweer die minnaar van één nacht die dezelfde zin uitspreekt om 9:01 a.m. Het grote puzzelen kan beginnen: Wie vermoordt haar toch steeds en – belangrijker – hoe kan Tree het voorkomen?
Regisseur Landon en scenarist Scott Lobdell namen het zekere voor het onzekere en volgen vrij nauwgezet het onverwoestbare sjabloon van de moderne klassieker met Bill Murray. Die herkenbaarheid werkt soms wel en soms niet in hun voordeel. Een erg grappige montage waarin Tree de amateurdetective gaat uithangen staat tegenover een meer Groundhogeske (Is er al patent op dat woord? Patent a.u.b.!) scène waarin onze scream queen to be (and to be… ad infinitum) de plotselinge voordelen ontdekt van het dagelijkse erase/rewind-principe en naakt over de campus gaat lopen. Dat laatste komt zomaar uit de lucht vallen en lijkt met man en macht in het verhaal gepropt te zijn. Zo kent HAPPY DEATH DAY wel meer van dat soort schoonheidsfoutjes en dat is voornamelijk te wijten aan Landon.
Zijn twee eerdere films PARANORMAL ACTIVITY: THE MARKED ONES (2014) en SCOUTS GUIDE TO THE ZOMBIE APOCALYPSE (2015) deden het vermoeden al rijzen dat Landon beter overweg kan met een laptop (hij schreef onder meer het sterke derde PARANORMAL ACTIVITY-deel) dan met een regiestoel en de bijbehorende taken. Ook hier laat hij meerdere steken vallen die een betere regisseur met gemak had kunnen voorkomen, zeker in de climax waarin Tree het op moet nemen tegen haar moordenaar. Je ziet wat Landon voor ogen stond, maar het uiteindelijke resultaat voelt gehaast en onzeker. Nog een beginnersfout: een cruciaal plotpunt wordt nogal klungelig al vroeg in de film verraden, zodat het voor de oplettende kijker geen verrassing meer is wat de ontknoping zal zijn.
Maar steeds als die kleine barstjes beginnen te storen, belandt de film weer op het goede spoor en dat is voor een groot deel te danken aan Jessica Rothe. Ze kiest in haar spel vrijwel constant de ironische noot en maakt zo van Tree een karakter waar je meer en meer van gaat houden. Tel daar een aantal enthousiaste bijrollen bij op (vooral debutante Rachel Matthews is bij vlagen hilarisch als Tree’s frenemy) en je hebt een comedy-horror die beter is dan hij zou moeten zijn. Er is namelijk genoeg nagedacht over deze film, want zelfs de hamvraag: ‘Huh? Heeft nou niemand in deze film GROUNDHOG DAY gezien?’ wordt netjes beantwoord. Het label ‘Lopende Band Blum House-productie’ wordt zo knap vermeden, al vraag je je na afloop toch af hoeveel beter dit had kunnen zijn als een meer ervaren (horror)cineast aan het roer had gestaan. Hoe leuk de film in zijn huidige vorm ook is.
Distributeur: UPI. Release NL: 12 oktober, BE: 18 oktober 2017. Copyright: Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 12 oktober 2017.
