Er zou best wel eens een sympathieke 90-minuten film in WE HAVE A GHOST kunnen zitten. Voor ruim twee uur heeft dit spook alleen toch wat weinig ectoplasma op de botten.
Soms vraag je je af of Netflix-films bedacht zijn als film, of als verzameling scènes die op allerlei manieren kunnen worden gecombineerd om verschillende abonnees te verleiden tot een klik. De trailer die ik zag deed een flauwe komedie vermoeden. Dat is de film ook wel, bij vlagen – maar de meeste grappige scènes komen in die trailer al wel langs. Je zou even makkelijk een trailer kunnen maken die er een mysterie van maakt: want wie is nou eigenlijk die “Ernest” die spookt op zolder? Heet hij überhaupt wel Ernest? Er zit ook een achtervolging in en een home invasion, voor wie meer van actie houdt. Of je zou een tranentrekker kunnen adverteren, want sentimenteel wordt het vooral in de tweede helft nogal.
Een bevredigende filmervaring wordt het niet bepaald van al die bijeengeraapte elementen en wisselende tonen. Het verhaal, in een notendop: de Presleys moeten weer eens verhuizen, na het zoveelste gefaalde plannetje van pa (Anthony Mackie). Ma (Erica Ash) vindt het wel verdacht dat het grote huis zó goedkoop wordt aangeboden, maarja, veel geld hebben ze niet meer over. Hun twee zoons – coole pestkop Fulton (Niles Fitch) en depressieve nerd Kevin (Jahi Di’Allo Winston) – laten het gelaten over zich heen komen..
Kevin is degene die het spook op zolder ontdekt, en al snel een band met hem ontwikkelt. Maar waar hij een vriend ziet, zien zijn vader en broer een kans op viraal succes en rijkdom. Dus belandt Ernest op YouTube, en barst het sociale-media-circus los. Zo scherp als NOPE (Jordan Peele, 2022) wordt de film nergens in het fileren van de drang om alles om te vormen tot ‘content’ die te ‘monetizen’ is, maar toch is dit stuk van WE HAVE A GHOST het meest dynamisch en grappig. Natuurlijk zou een spook dat eruit ziet als David Harbour, met vettig haar over zijn kalende hoofd gekamd, een fanclub krijgen en zelfs uitgroeien tot sekssymbool.
Maarja. Dan moeten we nog een eind. Geen slecht woord over Jennifer Coolidge, maar zelfs zij weet van het stereotype televisiemedium dat ze hier speelt niet veel te maken. Top dat Netflix Tig Notaro nu voor vrijwel al hun films inhuurt om op droge toon commentaar te leveren op wat er gebeurt, maar haar subplot voegt hier vrij weinig toe, en echt grappig wordt het nergens. Lief hoor, de ontluikende relatie tussen Kevin en zijn toffe buurmeisje Joy (Isabella Russo), vooral ook door de innemende jonge acteurs, maar het voelt als een vakje om af te vinken op een checklijst.
Regisseur Christopher Landon is het in het verleden gelukt om versleten subgenres toch levendig te maken: zie HAPPY DEATH DAY (2017) en FREAKY (2020), die hij regisseerde, en DISTURBIA (2007), waar hij het scenario voor schreef. Ook hier zitten sterke scènes in, en je ziet ook sporen van een potentieel interessant onderliggend thema, over wat ouders hopen voor hun kinderen en hoe kinderen haast onvermijdelijk teleurgesteld raken door hun ouders. Het zit alleen begraven in een grote berg bric-à-brac.
Spoken blijven (ook in deze film) hangen omdat ze nog onaffe zaken hebben. Maar deze film zal waarschijnlijk niet lang rond blijven spoken, juist omdat hij zo onaf voelt.
Distributeur: Netflix. Release NL/BE: 24 februari 2023. Copyright: Hedwig Van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 maart 2023.
