De roman Frankenstein, or The Modern Prometheus (zoals de volledige titel luidt) van Mary Wollstonecraft Shelley verscheen in 1818. Slechts enkele decennia later was het voor literatoren duidelijk dat de toevoeging The Modern Prometheus vooral in profetische zin moest worden verstaan. Deze had namelijk niet direct betrekking op Victor Frankensteins creatie, maar op een ander, moeilijk controleerbaar monster dat het leven van de westerse mens zou gaan domineren: de opkomst en overrompelende ontwikkeling van de Industriële Revolutie.
Met uitzondering van Kenneth Branaghs techno-fantastische FRANKENSTEIN (1994) is dit aspect zelden of nooit aan de orde geweest, terwijl de roman – naar een ruwe schatting door genre-statistici – meer dan negentig maal is verfilmd sinds J. Searle Dawley’s versie uit 1910 (een Edison-productie). Een aantal dat alleen door vampierfilms en Bijbel-verfilmingen wordt overtroffen, in die volgorde. Gewoonlijk ligt de nadruk op horror, suspense, pathetiek of onversneden zieligheid, terwijl filmmakers ook humoristische en zelfs hilarische kanten aan het gegeven hebben ontdekt, en een enkele keer staat de invoelbare menselijkheid van het monster centraal. Dat laatste is vaak het geval in alle-leeftijden-versies, wat ons vanzelf bij tv-producties brengt.
Drie gematigde miniseries hebben de laatste jaren het licht gezien: FRANKENSTEIN (David Wickes, 1992) met Patrick Bergin als Victor Frankenstein en Randy Quaid als zijn creatie (zie SN #9); de eminent vergeetwaardige Canadese productie CREATION (Curtiss J. Hall, 1996) met de reusachtige Richard ‘Jaws’ Kiel als rondklossend monster en de onderhavige versie van Kevin Connor met Alec Newman als de gedreven Victor Frankenstein en Luke Goss als ‘het monster’.
Die aanhalingstekens zijn op hun plaats, want in dit geval gaat het om een intelligent, leergierig en welbespraakt wezen, dat zucht onder de afwezigheid van een ziel en pas een verbitterd en wraakzuchtig monster wordt wanneer zijn schrikaanjagende uiterlijk tot verbanning uit de samenleving en bijgevolg ondraaglijke eenzaamheid voert. De miniserie (180 minuten) neemt alle tijd om het hele verhaal in flashbackvorm nog eens te vertellen, zich niet al te zeer verliezend in morele, (beroeps)ethische of religieuze implicaties, met uitzondering van een geheven vingertje hier en daar en een waarschuwend woord van Victors mentor, Prof. Waldmann (Hurt). Uit voorgaande, inmiddels klassieke versies plukt de serie enkele incidenten als de episode met de blinde kluizenaar (hier een eerzame family man; Rochefort) en Victors pogingen een bruid voor zijn creatie bijeen te knutselen, maar het blijft bij even aanstippen.
Al met al is dit een kuise, enigszins schoongeschrobde versie van Mary Shelley’s onsterfelijke verhaal, gedomineerd door Luke Goss als een lelijk beschadigd, maar toch best ‘knap’ monster. Iets te braaf en oppervlakkig om de kijker echt mee te slepen. De Hallmark/RTL-productie werd gefilmd op lokatie in Bratislava, elders in Slovakije, en in Noorwegen (voor proloog en epiloog).
Distributie: Bridge Entertainment. Copyright: Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #65.
