In 2018 kregen we een fenomenale film over een man die door een stem in zijn hoofd kon worden overgenomen om gewelddadige dingen te doen. Helaas praten we drie jaar later echter niet over UPGRADE 2, maar moeten we het doen met het vervolg op de matige superheldenfilm VENOM.
Om maar met het goede nieuws in huis te vallen: VENOM: LET THERE BE CARNAGE duurt 95 minuten. Het uitgangspunt is dan ook vrij simpel, journalist Eddie Brock (opnieuw gespeeld door Tom Hardy) moet het met zijn alter ego Venom opnemen tegen nieuwe vijand Cletus Kasady en diens alter ego Carnage. In een scène aan het einde van de eerste VENOM kondigde Woody Harrelson in een erg slechte clownspruik dit vervolg al aan. Maar ondanks de eenvoudige premisse lijkt regisseur Andy Serkis, die het stokje overneemt van Ruben Fleischer, gek genoeg alsnog moeite te hebben om alles in een film van anderhalf uur te proppen.
Zo ramt Serkis in de eerste scènes er in rap tempo een verhaal uit over een jonge Kasady en zijn grote liefde Frances Barrison, een mutant die heel hard kan gillen. De twee worden gescheiden, zij wordt ergens opgesloten en hij begint te moorden en wordt gearresteerd. Vervolgens komt hoofdpersoon Eddie Brock in beeld, want Kasady wil dat hij een gedichtje in de krant zet. Ondanks dat meerdere malen wordt beweerd dat de journalistieke reputatie van Brock volledig naar de knoppen is, krijgt Brock het kennelijk voor elkaar om deze arbitraire dichtregels in koeienletters op de voorpagina(!) van de krant te krijgen. Tijdens zijn bezoek aan de cel van Kasady weet Venom te achterhalen waar Kasady een paar lijken heeft verstopt en Kasady krijgt de doodstraf. Vlak voor hij die dodelijke injectie krijgt ingespoten bijt hij Brock. Gewoon, zomaar. Maar wat blijkt? Als je je tanden in Eddie Brock zet krijg je schijnbaar je eigen klevende alter ego met omvangrijke muil. Komt dat even goed uit.
Terwijl Serkis deze onsamenhangende onzin er doorheen jast, focust VENOM: LET THERE BE CARNAGE zich verder vooral op de relatieproblemen van meneer Brock. En dan niet met zijn geliefde Anne, want Michelle Williams krijgt deze film amper iets te doen. Nee, de relatie tussen Brock en Venom staat centraal. De twee kunnen het niet helemaal met elkaar vinden en kibbelen als een getrouwd stelletje. Serkis noemde THE ODD COUPLE (Gene Sacks, 1968) als inspiratiebron en zijn film is, nog meer dan de eerste film, een komedie. Het personage Venom is geenszins die dreigende slechterik die hij ooit in de strips was, hij is volledig veranderd in Koekiemonster, met als enige verschil dat hij niet om koekjes maar om hersenen smeekt. Brock wil echter dat hij geen mensen eet, ze zitten immers in een kindvriendelijke PG-13 film. Dus in plaats van mensen verscheuren gebruikt Venom zijn grote bakkes om te zingen en flauwe grapjes te maken.
Dat bakkeleien tussen Brock en Venom had geestig kunnen zijn, als het script simpelweg leuke grappen had. Maar scenarist Kelly Marcel komt niet veel verder dan Venom die opmerkt dat hij een brain freeze krijgt van ijs of onsympathieke figuren een lul noemt en in het gezicht slaat. Het voelt alsof de film ergens eind jaren 90/begin 2000 is blijven steken, met name tijdens een scène waarin Venom een rave bezoekt en iedereen hem complimenteert over zijn te gekke outfit en met hem op de foto wil. Als hij op het podium stapt en een microfoon pakt, had het zomaar gekund dat hij met Little Simz een potje zou gaan rappen. Het blijft echter bij een speech. Ondertussen maakt Tom Hardy, net als in de eerste film, uiterst bijzondere keuzes qua spel, waarin hij vooral veel kreunt en piept en aanhoudend kijkt alsof hij enorm verstopt zit.
Ondanks de zoutloze humor is het gesteggel tussen Brock en Venom alsnog het beste aan VENOM: LET THERE BE CARNAGE. Dit zegt echter vooral veel over de actiescènes die tussen alle joligheid af en toe de kop opsteken. Een knokpartijtje tussen Brock en Venom halverwege de film is nog best lollig, maar de film werkt – uiteraard – vooral toe naar dat ene grote eindgevecht waarin Venom en Carnage op de vuist gaan. En daar worden we, net als aan het einde van de eerste film, vervolgens getrakteerd op een minutenlange sequentie waarin twee stukken smurfensnot tegen elkaar worden gemieterd. De effecten in deze climax zijn mager, maar vooral tergend saai, inspiratieloos en generiek, net als de setting (een oude kerk, een stormige nacht) en de montage, waarbij uiteraard geen enkel shot langer dan twee seconden mag staan. Niets aan deze futloze CGI-schermutseling is memorabel en dat geldt eigenlijk voor heel VENOM: LET THERE BE CARNAGE. Aan het einde van de eerste film sprak Venom nog over ‘een drol in de wind’. Drie jaar later is die drol hier nu dus komen aanwaaien.
Distributie: Sony Pictures. Release: 21 oktober 2021. Copyright: Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 21 oktober 2021.
