Na zijn introductie in de comics als naamloos ”buitenaards kostuum” voor Spider-Man in de vroege jaren tachtig, werd het symbiotische organisme Venom al snel een van Marvels meest geliefde personages. Nu, elf jaar na zijn grootschermdebuut in Sam Raimi’s gemankeerde SPIDER-MAN 3, heeft de fan-favoriet eindelijk zijn eigen film.
Midden jaren negentig waren er al filmplannen (David S. Goyer had graag Dolph Lundgren in de rol gezien), maar die liepen spaak nadat Sony van een aantal stripfiguren de rechten kocht. Spider-Man mag dan sinds CAPTAIN AMERICA: CIVIL WAR door Sony uitgeleend zijn aan Disney/Marvel, zijn nemesis Venom hebben ze lekker voor zichzelf gehouden. In hun drang Marvels huidige hegemonie te evenaren mag hij van ze een eigen cinematic universe inleiden, gebaseerd op Marvel-personages waar de studio nog de rechten van heeft. Zal Sony dan wel kunnen klaarspelen waar Warner/DC en Universal (met hun beoogde Monster-verse, dat al na één flop weer terug de koelkast in ging) eerder al op hun bek gingen? Als Venoms eerste solo uitstapje enige indicatie is, waarschijnlijk niet.
Het gedoe begint al bij het begin, als duidelijk wordt dat de makers schromelijk het beoogde publiek onderschat hebben. Venom heeft als personage vele incarnaties gekend, maar in combinatie met geroyeerde verslaggever (en concullega van Peter Parker) Eddie Brock was hij altijd een gedoodverfde antagonist van Spider-Man. Een bruut en bijdehand monster dat niet maalde om een slachtoffer meer of minder. De film spendeert echter de volledige eerste akte aan het neerzetten van Brock (Tom Hardy) als een morele kruisvaarder die tijdens zijn onderzoek naar de dubieuze praktijken van grootindustrieel Carlton Drake (Riz Ahmed) door zijn goedbedoelde ambities ontslagen wordt en uiteindelijk per abuis de gastheer voor het buitenaardse wezen wordt. Los van het feit dat dit zonde van de tijd is, aangezien de doelgroep allang weet dat Brock Venom wordt, levert de verandering van karakter en motivatie ook een compleet ander combi-personage op.
Nu is het bij een filmadaptatie absoluut niet verboden om te breken met de ”regels” van het bronmateriaal, als het eindproduct hierdoor maar naar een hoger vlak getild wordt. In het geval van Venom lijken de makers echter te gaan voor een vrijwel bloedeloze, kindvriendelijke variant van een personage wat duidelijk voor volwassen publiek bedoeld is. In de afwezigheid van goedzak Spider-Man als tegenwicht is Brock nu opeens tot volwaardige held gebombardeerd. Niet alleen zorgt dit voor een volkomen voorspelbare origin-story met een inwisselbare slechterik, maar hierdoor is ook de innerlijke tweestrijd tussen hem en zijn anarchistische parasiet gelijk een stuk minder interessant geworden.
Dat een (relatief) goedkope, R-rated anti-heldenfilm succesvol kan zijn zonder iets aan essentie in te leveren hebben DEADPOOL (Tim Miller, 2016) en LOGAN (James Mangold, 2017) recentelijk nog bewezen, en de mensen achter VENOM hadden er wijs aan gedaan om daar inspiratie uit te putten in plaats van zich blind te staren op Marvels bankrekening. De film voelt nu meer aan als het product van eindeloze boardroom meetings dan als een oprechte ode aan een geliefd cultpersonage. Dat is ook niet zo gek met drie typische Hollywood-broodschrijvers aan het roer die verantwoordelijk zijn voor zoutloze projecten als AMAZING SPIDER-MAN 2, THE DARK TOWER, FIFTY SHADES OF GREY en de JUMANJI-remake.
Maar het is niet alleen het verhaal, ook de regie laat te wensen over. Ruben Fleischer debuteerde sterk met het onberispelijke ZOMBIELAND, maar leek bij zijn derde film GANGSTER SQUAD het spoor alweer bijster. Ook hier lijkt hij niet zo goed te weten wat voor richting hij op wil, met als gevolg dat de film uiteindelijk weinig meer is dan een verzameling verkeerde keuzes. Het body-horror-aspect wordt als comic relief ingezet, spanningsopbouw wordt ingeruild voor razende actiescènes en een eigen visuele stijl moet wijken voor overdreven montage en een overdaad aan special effects. Dit alles zou nog vergeeflijk zijn als de acteurs wat verbaal vuurwerk meegekregen hadden om tussen alle bombarie door de boel een beetje te laten vlammen, maar helaas. Tom Hardy, toch iemand die zelfs in een bijrol met een masker op een film nog kan overnemen, speelt het jammer genoeg niet klaar om echt zijn stempel te drukken op dit iconische personage.
VENOM is zeker geen complete zeperd, daar is Hardy te goed voor en het bronmateriaal te sterk. Maar door overduidelijke inmenging van bovenaf blijft de film helaas hangen op dat frustrerend ambachtelijke niveau wat waarschijnlijk net voorkomt dat het een flop wordt, zodat uiteindelijk alleen de fans de dupe zijn. Wil Sony iets beklijvends opbouwen met hun eigen cinematic universe moeten de grote budgetten en vastgeroeste vaste krachten toch echt plaats maken voor wat visie en toewijding.
Distributeur: Sony Pictures. Bioscooprelease: 4 oktober (Nederland), 10 oktober (België). Copyright Daan Snouck Hurgronje. Overname uitslauitend na goedkeuring van de rechthebbende.
