Op de dvd-hoes van UNINHABITED staat in grote letters ‘Desert island dread!’. In de reclamewereld willen copywriters het nog wel eens proberen: een product verkopen vanaf een tropisch eiland. Als een naïeve opdrachtgever toehapt, dan zit je gebeiteld. Lekker met de crew mee naar een exotische locatie en heerlijk genieten van zon, zee en strand! Ook in filmland wordt regelmatig met dit bijltje gehakt. Maar is deze film meer dan een excuus om naar het Great Barrier Reef te ontsnappen?
Maritiem biologe Beth (Geraldine Hakewill) en haar vriendje Harry hebben het in ieder geval helemaal voor elkaar. Een schipper brengt hen naar een verlaten eiland, waarvandaan ze tien dagen later opgehaald zullen worden. Met voldoende proviand, de natuurpracht van het Great Barrier Reef (één van de zeven wereldwonderen), snorkelspullen en een flinke portie verliefdheid kan zo’n vakantie niet stuk.
Maar op het strand vinden ze voetstappen. Van kleine voeten, zo uit de zee het land op. En ’s nachts gebeuren er vreemde dingen. Ondergoed dat uit tassen wordt gehaald. Of zeekomkommers die, opengereten en al, voor de tent worden gehangen. En de satelliettelefoon die verdwijnt…
Dan is er nog een oude legende over een meisje, Coral, die vroeger op dit eiland werkte in de zeekomkommervangst. Ze stapte in een dodelijke steenvis en sleepte zich naar het strand. Zeven mannen lachten haar uit, verkrachtten haar en lieten haar toen sterven. Haar geest spookt nog op het eiland rond, op zoek naar wraak.
UNHABITED begint uitstekend: de muziek is goed, de spanningsopbouw klopt, de schrikmomenten werken, de verschijning van Beth is esthetisch zonder meer bevredigend. Overigens is Harry, haar vriendje, wel wat irritant, een kruising tussen wat je je voorstelt bij ‘het retejong’ en Joran van der Sloot. Maar daar kan hij zelf ook niet zoveel aan doen, zo staat het nu eenmaal in het script.
Maar na een uur neemt de film, die nota bene op ware gebeurtenissen gebaseerd zou zijn, de verkeerde afslag. Dat is buitengewoon jammer, want wat begon als een vermakelijke horrorfilm, eindigt zo in een warrig, vergezocht, niet-aangrijpend, nutteloos spookwraakdrama waar de honden eerlijk gezegd geen brood van lusten.
De logica van de personages wordt volledig losgelaten, de zorgvuldig opgebouwde spanning valt compleet in het water. Als kijker weet je niet meer waar je aan toe bent – en dat is hier niet positief bedoeld. Eeuwig zonde dat het regisseur en scenarioschrijver Bill Bennett niet is gelukt is om zijn script goed te krijgen voordat hij met de opnames begon. We mogen van hem meer verwachten, getuige zijn ruim met (vooral Australische) prijzen bedeelde eerdere werk.
Di: T2 Entertaiment (release op dvd en blu-ray: 28 januari). Copyright Joep van Loon. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 28 januari 2012.
