Waar collega-Avengers Captain America en Ironman het moesten doen met ieder een eigen trilogie, dondert Thor (Chris Hemsworth) lekker door met zijn vierde solofilm. De frivole richting die regisseur Taika Waititi succesvol inzette met THOR: RAGNAROK (2017) wordt vervolgd, maar werkt bij LOVE AND THUNDER toch wat minder.
Gedumpt door grote liefde Jane Foster, vader Odin overleden, moeder Frigga en vriendengroep The Warriors Three vermoord, broer Loki voor zijn ogen gekeeld door Thanos en zijn thuiswereld Asgard compleet vernietigd door toedoen van zijn valse zus Hela, die hem ook nog ’s een oog uitstak én Mjölnir vernietigde. Hij mag dan een god zijn, maar na de grote Phase 3 eindklapper AVENGERS: ENDGAME (Joe & Anthony Russo, 2019) was Thor veruit het meest getraumatiseerd van het stel (sorry, Scarlet Witch).
Hij werd vervolgens liefdevol op sleeptouw genomen door de Guardians of the Galaxy, wat hem weer wat eigenwaarde gaf. En zo vinden we hem ook weer terug in LOVE AND THUNDER: tijdens het volkomen heroïsch redden van een één of andere buitenaardse beschaving. De dondergod lijkt weer de oude, maar een onduidbare leegte in zijn ziel blijft knagen. Waar doet hij het allemaal nog voor?
Dat hoeft hij zich niet al te lang af te vragen, want een nieuw groot gevaar dient zich alweer aan: vanuit de verste uithoeken van het heelal komen er signalen dat een mysterieus wezen met de weinig tot de verbeelding overlatende naam The God Butcher (Christian Bale) daad bij woord aan het voegen is. Thor haast zich naar New Asgard op Aarde om wat er over is van zijn volk te beschermen – alle Asgardianen zijn tenslotte goden – maar eenmaal aangekomen blijkt dat het stadje al een nieuwe hamerzwaaiende beschermengel heeft.
Waar RAGNAROK nog een delicate balans bewandelde tussen uitbundige komedie en Shakespeariaanse epiek, kiest Waititi er dit keer voor het grootse drama grotendeels te laten voor wat het is en te focussen op Thors persoonlijke sores. Wat maakt een omnipotente godenslachter nog uit als the one that got away onverwacht weer voor je neus staat? Vanaf het moment dat Jane Foster (Natalie Portman) haar herintrede maakt, verandert LOVE AND THUNDER stante pede van lichtvoetige actiefilm naar vlotgebekte screwball comedy. En het werkt. Grotendeels dan. Dit is natuurlijk al de zoveelste superheldenfilm dus het bovenmenselijke gedoe en buitenaardse vistas – hoe mooi verbeeld ook – kennen we ondertussen wel. De focus op de personages is daarom welkom, want Thor heeft door zijn lange staat van dienst binnen het MCU de ruimte gehad te transformeren van eendimensionale mooiboy tot een door het leven getekend mensch, maar is helaas niet zonder gevolgen.
Waititi is een begenadigd komiek en schrijver, en alle lof naar Marvel om een eigenzinnigerd als hij de ruimte te geven, maar als regisseur lijkt hij toch een beetje een one trick pony. Zijn zelfbewuste stijl, waar vrijwel elke dialoog of scene een ironische kwinkslag heeft, kan maar zo ver uitgesmeerd worden voordat het zijn smaak verliest. Hij weet niet goed te doseren en durft niet te vertrouwen op het dramatische hart van de centrale romance. De film neigt bij vlagen gevaarlijk dicht naar parodie, waardoor het als kijker lastig is nog enige oprechte betrokkenheid te voelen. Dat lot treft ook de grote schurk in kwestie. Bale schmiert er op los, en komt een eind om de getormenteerde God Butcher geloofwaardig te maken met de korte schermtijd die hem gegund is, maar zijn tragische motieven voelen jammergenoeg bijna obligaat aan.
LOVE AND THUNDER is uiteindelijk gewoon een vermakelijke, uitbundige rock-n-roll romcom. Maar waar zijn voorganger een strakke balanceer-act opvoerde, komt Thors vierde solo-avontuur helaas niet veel verder dan een wat ongemakkelijke spagaat.
Distributie: Walt Disney. Release: 7 juli 2022. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 07 juli 2022.
