WE’RE ALL GOING TO THE WORLD’S FAIR belooft een ‘creepypasta’ op speelfilmlengte. Maar vergis je niet, regisseur Jane Schoenberg maakt zoveel meer dan enkel een meme-film.
Een jaar geleden deed ik mijn beklag in de internetspecial van Schokkend Nieuws #149: goede horrorfilms over het internet zijn op een hand te tellen, en de meeste ervan hebben niets begrepen van hoe internetcultuur werkt. Tijdens het schrijven van dat artikel ging WE’RE ALL GOING TO THE WORLD’S FAIR in premiére op Sundance, en de reputatie van de film bleef in de maanden daarna groeien. Nu draait de film eindelijk in Nederland op Club Imagine, en mag er een film toegevoegd worden aan het piepkleine canon van ‘goede horrorfilms over het internet’.
WE’RE ALL GOING is namelijk een film die internetcultuur van binnenuit begrijpt. Een groot deel van de tijd kijken we naar het videostreaming-kanaal van Casey (debutant Anna Cobb, akelig goed), of naar de filmpjes die zij kijkt op het internet. Casey is geobsedeerd door een creepypasta, een legende over een stukje internetcultuur genaamd de World’s Fair Challenge. Mensen die meedoen aan de challenge moeten een aantal keer een strofe herhalen, ‘I want to go to the World’s Fair’, en bloed op hun beeldscherm smeren (CANDYMAN is nooit ver weg). Daarmee stellen zij zich open voor demonische invloeden, waarna ze steeds meer in de ban raken van de uitdaging en geleidelijk ontsporend gedrag gaan vertonen. Casey plaatst filmpjes van haar ‘World’s Fair Challenge’ online, waarna een gebruiker genaamd JLB contact met haar zoekt. Hij maakt zich zorgen over Casey’s ontluisterende filmpjes. En wie naar WE’RE ALL GOING kijkt kan hem geen ongelijk geven.
Driekwart van de speelduur bestaat uit Casey’s filmpjes, World’s Fair Challenges van andere gebruikers (waarbij we onder andere cult-YouTubers NyxFears en Evan Santiago kunnen herkennen) en de Skype-gesprekken tussen JLB en Casey. Twee personages, een zolderkamer en een computerscherm. Het is niet gek om aan PARANORMAL ACTIVITY te denken: de film wordt door Casey zelfs genoemd als een belangrijk onderdeel van haar jeugd. Maar WE’RE ALL GOING is subtieler dan PARANORMAL ACTIVITY, en bevat geen jumpscares. Ondanks de onderhuidse spanning is de film zelfs niet echt een recht-toe-recht-aan horrorfilm te noemen. Eigenlijk is het meer een psychologische dramafilm óver horror, en met name fancultuur. Zoals Casey zegt: ‘I want to live in a horror movie’. En de vraag is hoeveel ze daarvoor over heeft.
Casey zoekt naar een transformatie, een vlucht uit haar eigen werkelijkheid. Daarmee blijkt de film ook een verkapt transgenderverhaal te vertellen. Het wordt nooit expliciet genoemd, maar voor de queer kijker laat WE’RE ALL GOING zich lezen als een film over dysforie: de onthechting die een trans persoon voelt rond hun eigen lichaam (regisseur Jane Schoenbrun, zelf non-binair en trans, bevestigt in interviews dat dit bewuste subtekst is). WE’RE ALL GOING gaat over een personage dat wenst te ontsnappen, te transformeren en uiteindelijk te verdwijnen.
De slotakte zal voor veel kijkers als teleurstellend ervaren worden. Ten minste, het gedeelte van de kijkers dat niet al voor het einde is afgehaakt, want WE’RE ALL GOING is bepaald niet behaagziek. Casy is geen fijn personage om naar te kijken. Wel eindeloos fascinerend. Als je de film kijkt voor horrorspektakel zal je echter van een koude kermis thuiskomen. Zonder de conclusie te verklappen kan ik wel vertellen dat de film andere ambities heeft dan de kijker angst aan te jagen.
Uiteindelijk is de film, naast een portret van een ontsporende jonge vrouw, ook een verhaal over eenzaamheid en connectie, en de manier waarop het internet die eenzaamheid vergroot, maar ook verbintenis mogelijk maakt. Het einde is bitterzoet en bewust anticlimactisch, en laat zien dat Schoenbrun iets anders voor ogen had dan ‘PARANORMAL ACTIVITY: the YouTube Edition’. Ze heeft iets wezenlijks te zeggen over de manier waarop we het internet gebruiken voor vermaak, vriendschappen en als uitlaatklep, en hoe al deze dingen met elkaar in botsing kunnen komen. Als het internet al die verschillende dingen voor ons is, is dat zowel een vloek als een zegen. De mogelijkheden zijn eindeloos, maar daardoor kun je er ook in verdrinken. WE’RE ALL GOING TO THE WORLD’S FAIR is een van de zeldzame horrorfilms die internetcultuur begrijpt, zowel estethisch als thematisch. Sterker nog, naast Kiyoshi Kurosawa’s PULSE is dit de beste horrorfilm over het internet die er ooit gemaakt is.
Te zien op Club Imagine. Copyright Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 juni 2022
