Megan (Shay Mitchell) is een voormalige politieagent. Nadat haar patrouillepartner werd doodgeschoten bij een incident raakte ze aan de drugs en verloor haar baan. Nu is ze aangewezen op een griezelig baantje: nachtdienst in een mortuarium.
Een collega waarschuwt Megan nog dat het baantje stressvol kan zijn: “People get weirded out, and see things that go bump in the night”. Die voorspelling komt al snel uit. Tijdens Megans tweede dienst wordt het lijk binnengebracht van een bij een exorcisme overleden meisje.
De Nederlandse regisseur Diederik van Rooijen (van de hitserie PENOZA) maakt met THE POSSESSION OF HANNAH GRACE zijn Amerikaanse debuut. Een succesvolle horrorfilm is immers een uitstekende manier om voet aan de grond te krijgen in Hollywood. Horror is momenteel populairder dan ooit. Met een beetje goede mond-tot-mondreclame heb je zo een hit te pakken.
Denk aan films als PARANORMAL ACTIVITY (Oren Peli, 2007) en INSIDIOUS (James Wan, 2010), die mede de schier eindeloze stroom paranormale jumpscare-horror op gang brachten. Ondertussen zijn we binnen dit subgenre verschillende franchises en zelfs een cinematic universe verder. Het is Van Rooijen van harte gegund, maar het is moeilijk je nog te onderscheiden tussen al dat geweld. Het is natuurlijk ook lastig: alles is al eens gedaan, elk cliché al tien keer uitgekauwd. Ook het uitgangspunt van een lijk in een mortuarium dat aan de wandel gaat is al eens eerder – en eerlijk gezegd, beter – gebruikt: twee jaar geleden in THE AUTOPSY OF JANE DOE (André Øvredal, 2016).
THE POSSESSION OF HANNAH GRACE is gedraaid voor 9,5 miljoen. Wisselgeld voor de grote blockbusters, maar voor dit subgenre is het aardig wat. Met grotendeels slechts één locatie en een handjevol acteurs is het de vraag waar het aan is opgegaan. Misschien aan de CGI. Het lijk van Hannah Grace ontwikkelt zich namelijk gaandeweg tot een soort superschurk met telekinetische krachten. Dat zorgt gelukkig nog voor wat entertainment, al is het jammer dat Van Rooijen juist voor die scènes vaak de shaky cam gebruikt.
De rest van de film vult Van Rooijen op met alle bekende clichés van het genre. Dat doet hij best vakkundig, maar beter dan ‘degelijk’ wil het maar niet worden. Ik gooi er dus zelf ook maar een cliché tegenaan: THE POSSESSION OF HANNAH GRACE is eng noch spannend, en tja, soms zelfs een beetje saai. Een enkele scène zorgt voor kippenvel, maar de gemiddelde Schokkend Nieuws-lezer zal hier waarschijnlijk niet wakker van liggen. Die Amerikaanse hit laat voor Van Rooijen vermoedelijk nog even op zich wachten.
Di: Universal Pictures International. (Release NL: 29 november 2018, BE: 2 januari 2019). Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 november 2018.
