Dat acteur David Hyde Pierce op de poster van THE PERFECT HOST grijnzend met een vork richting tegenspeler priemt, verraadt dat de titel van de film ironisch te interpreteren valt. Debuterend regisseur Nick Tomnay serveert dan ook een uitgekookt diner. Niet dat van Herman Koch, maar wel eentje met een verrassend toetje.
Als de titel THE PERFECT HOST een belletje doet rinkelen, dan hebt u misschien in 2001 de korte film THE HOST gezien, Tomnay’s vingeroefening voor wat nu een volwaardige langspeler is geworden. In de korte film deed David Hyde Pierce (Dr. Niles Crane uit Frasier) nog niet mee.
Nu speelt hij met veel verve de titelrol van Warwick Wilson, een welgemanierd heertje dat een culinair hoogstaand diner met enkele hooggeplaatste vrienden voorbereidt. Heerlijk om te zien hoe David Hyde Pierce Warwick neerzet als een lichtjes verwijfde schoonheidsmaniak die op blote voetjes over het parket schuifelt. Pierce balanceert op de rand van overacting, maar blijft goed overeind. Hij is subtiel, geraffineerd, uitgekookt.
De perfecte gastheer is zo vriendelijk om een zekere John (Clayne Crawford) binnen te laten, naar eigen zeggen een vriend van een vage vriendin die zijn bagage op de luchthaven van Los Angeles verloren is en nu ergens onderdak zoekt. Wat Warwick niet, maar de toeschouwer wel weet, is dat John op de vlucht is voor de politie na een mislukte bankoverval enkele uren eerder.
Maar waarom staat Warwick op de poster dan zo te zwaaien met zijn vork? Het maakt deel uit van het kat-en-muisspel dat zich in THE PERFECT HOST tussen gast en gastheer ontspint. Hoe minder je daar over weet, hoe interessanter de film wordt. Tomnay laat zijn twee acteurs voortdurend van positie wisselen. Goed wordt slecht en slecht wordt goed.
Een film als THE PERFECT HOST, die zich – op de flashbacks van de bankoverval na – bijna uitsluitend op één locatie afspeelt (Warwicks imposante huis) moet het volledig hebben van de chemie tussen de hoofdrolspelers en een strak verhaal dat blijft boeien. THE PERFECT HOST zit op beide vlakken goed, al is de ultieme twist op het einde er misschien eentje te veel.
Nick Tomnay bewijst dat je met een klein budget (één miljoen dollar), een krap opnameschema (zeventien dagen) en de focus op twee acteurs wel degelijk een spannende, knap geconstrueerde thriller kan maken. Dat je af en toe de indruk hebt dat je naar theater op het kleine scherm zit te kijken, is hier nauwelijks een bezwaar. Dat vond ook het publiek van Imagine in 2011, dat THE PERFECT HOST bekroonde met de Silver Scream Award. Volledig terecht.
Di: Paradiso Home Entertainment (release op dvd: 12 juli). Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 12 juli 2012.
