THE HUNT belooft een zenuwslopende kijkervaring, maar wat deze low budget horrorthriller van regisseur Thomas Szczepanski voornamelijk doet, is op de zenuwen werken.
De jonge verslaggever Alex (Zuriel De Peslouan) krijgt opdracht om een sensationeel artikel te schrijven dat de verkoop moet stimuleren van het tijdschrift waarvoor hij werkt. Hij begint daarom een onderzoek naar een reeks gruwelijke en onverklaarbare moorden en ontdekt dat een geheim genootschap, bestaande uit rijke zakenlieden, op mensen jaagt. Als infiltrant wordt Alex gedwongen deel te nemen aan het spel, totdat hij ontdekt dat hij zélf prooi geworden is.
THE HUNT trapt af met wat martelporno, zoals we dat kennen uit de HOSTEL- en SAW-reeksen. Een groep personen wordt gekidnapt. Witgemaskerde mannen in zwarte pakken verwijderen met een tang en tuinschaar de tong van hun slachtoffers, waardoor ze niet langer kunnen schreeuwen. Na deze nogal pijnlijk ogende ingreep wordt één van hen losgelaten zodat er op hem kan worden gejaagd.
Na dit eerste slachtoffer, dat snel aan zijn einde komt, laat de volgende ongelukkige echter lang op zich wachten. Dit komt omdat er eerst uitgebreid wordt focust op Alex, die last heeft van writers block.
Alex’ hoofdredacteur wil dat hij beter werk levert. In plaats van verzonnen verhalen over een lepra-orkest of een studente die seks heeft met honden, wil hij een artikel over dealers, hoeren of wapenhandelaars. Immers: geweld verkoopt. Alex krijgt één week de tijd. Voor een smeuïge tip wendt hij zich tot fuck budy Sarah (Sarah Lucide) die sm-klanten bedient in de achterkamer van een ranzige pornovideotheek. Het is een nogal lange aanloop tot de mensenjacht, waar het in THE HUNT om draait. De komisch bedoelde taferelen (Alex die een sm-sessie verstoort en de geschrokken danseres vraagt om haar “tieten” te laten zien) hebben door het ongeïnspireerde acteerwerk en de flauwe dialogen het tegenovergestelde effect.
Eenmaal undercover in de mysterieuze organisatie, wordt Alex er met de andere deelnemers met pijl en boog op uit gestuurd. De enige regel is, dat er geen regels zijn. De moordpartijen die volgen zijn repetitief en slappe aftreksels van de betere survival of the fittest-films zoals THE HUNGER GAMES (Gary Ross, 2012), BATTLE ROYALE / BATORU ROWAIARU (Kinji Fukasaku, 2000) of zelfs de beruchte Ozploitation-film TURKEY SHOOT (1983), De scènes tussen de dodelijke confrontaties worden gevuld met saaie achtervolgingen, onnodige flashbacks en langgerekte shots die de film, ondanks een speelduur van 75 minuten, behoorlijk langdradig maken.
Welke journalist zet zijn leven nu op het spel voor een artikel in een obscuur sensatieblaadje? En hoe slaagt hij er dan alsnog in, zo snel te vervelen?
Di: Excesso. Op dvd vanaf mei 2014. Copyright Henry Kuipers. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 juli 2014.
