In het Young Adult-filmgenre stak THE HUNGER GAMES tot nu toe met kop en schouders uit boven de rest. THE HUNGER GAMES: CATCHING FIRE, het tweede deel van de saga rond de moedige Katniss Everdeen, is nóg beter.
Eén van de redenen voor het enthousiasme is het interessante bronmateriaal. Schrijfster Suzanne Collins heeft, in tegenstelling tot Stephenie Meyer (TWILIGHT, THE HOST) of Cassandra Clare (THE MORTAL INSTRUMENTS: CITY OF BONES) meer te melden dan bakvissenromantiek en lauwe fantasy-clichés. De dochter van een Amerikaanse luchtmachtofficier die in Vietnam vocht, mixt in haar driedelige boekenreeks Griekse mythologie, Romeinse gladiatorengevechten, politieke dystopie en de hedendaagse populaire cultuur van celebs en reality soaps tot een sterke en hedendaagse politieke allegorie. De vergelijking met BATTLE ROYALE wordt vaak gemaakt, maar dit is toch iets anders. Lag in de punkroman van Houshun Takami en de film van Kinji Fukasaku de naoorlogse generatie Japanners onder vuur; in THE HUNGER GAMES gaat het eigenlijk over Irak, Hollywood en Expeditie Robinson.
THE HUNGER GAMES: CATCHING FIRE is om te beginnen beter op scenario-niveau. Dat is een verrassing, want het tweede boek verviel toch enigszins in herhaling. Opnieuw worden we geïntroduceerd in de wereld van Panem. Twaalf districten zuchten onder de dictatuur van The Capitol (het dertiende district is, vernemen we, platgebombardeerd omdat het in opstand durfde te komen). De decadente hoofdstad, geleid door president Snow (Donald Sutherland), organiseert elk jaar The Hunger Games. Twee jongeren per district worden eerst aan het publiek gepresenteerd tijdens een schitterende gala-avond – en vervolgens in een arena geworpen voor een gladiatorengevecht tot de dood. Het overkomt Katniss (Jennifer Lawrence) in CATCHING FIRE allemaal voor de tweede keer. Het simpele feit dat ze verleden jaar de spelen overleefde en Snow te slim af was, is een vorm van opstand. “Your job is to be a distraction“, herinnert hij haar. In plaats daarvan realiseren de burgers van Panem zich opeens dat verzet mogelijk is. Snow en zijn hoofdspelmaker Plutarch Heavensbee (Philip Seymour Hoffman) verzinnen daarom een manier om het jeugdige symbool van hoop voorgoed onschadelijk te maken.
De nieuwe scenaristen, Simon Beaufoy (SLUMDOG MILLIONAIRE, 127 HOURS) en Michael Arndt (LITTLE MISS SUNSHINE, OBLIVION), vertellen dus in grote lijnen hetzelfde als in deel één – wéér is er de loting, wéér de vlammende jurk, wéér de trainingsequentie – en toch verveelt het niet. Integendeel: personages als Effie Trinket (Elizabeth Banks), Haymitch Abernathy (Woody Harrelson) en Cicca (Lenny Kravitz) komen ditmaal beter uit de verf. De drie spelen een belangrijke rol in de voorbereiding tot de gruwelijke slachtpartij, zonder zich daaraan te kunnen onttrekken. Veel voelbaarder wordt dat Katniss gedwongen is een ‘showhuwelijk’ met Peeta (Josh Hutcherson) over de bühne te brengen, terwijl ze haar hart beloofde aan Gale (Liam Hemsworth). De ideeën die in deel één al aanwezig waren, komen nu meer tot leven: je voelt aan de hand van deze personages dat The Capitol iedereen onderdrukt. Katniss – prachtig geserreerd gespeeld door Lawrence – is niet alleen overduidelijk het slachtoffer van Post Traumatische Stress, in haar ogen brandt ook de haat jegens het systeem.
CATCHING FIRE is ook beter geregisseerd. Francis Lawrence (I AM LEGEND) nam het stokje over van Gary Ross en weet het drama, de politieke subtekst en de scifi-thrillerelementen mooi te doseren. De bijzondere look van de serie – het werk van costume designer Judianna Makovsky en art director John Collins – is gehandhaafd. Vooral in de actiescènes is het verschil merkbaar. Ross nam vaak zijn toevlucht tot schuddende camera’s; Lawrence brengt de actiescènes overzichtelijk in beeld en geeft ze een spannende opbouw. Weg zijn de hinderlijke ‘sportcommentaren’ uit het eerste deel. Wanneer in de tweede helft van CATCHING FIRE het gladiatorengevecht begint, en onze helden zich moeten verdedigen tegen agressieve bavianen, overstromingen en gifgas, zit je op het puntje van je stoel.
Francis Lawrence en de hoofdrolspeelster met dezelfde achternaam zijn gelukkig ook aan boord voor het tweedelige slot van THE HUNGER GAMES: MOCKINGJAY. Na 146 minuten maakt CATCHING FIRE de ondertitel waar: ik loop er helemaal warm voor.
Di: Independent (B en NL: 20 november) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 20 november 2013.
