Een beetje horrorfilm maakt tegenwoordig niet alleen slachtoffers op het scherm, maar ook in de bioscoopzaal. En een survivalfilm als 127 HOURS? Ook die, als we de onheilstijdingen over flauwvallende toeschouwers op internet mogen geloven.
Boosdoener van dienst is geen pruimtabak kauwende redneck die een blonde bimbo fileert, maar een hyperrealistische amputatiescène, uitgevoerd met een bot zakmesje. Het moment waarop het mes pees en bot raakt, is behoorlijk eng, maar de gruwel zit ‘m vooral in de context van het beeld. Je denkt aan de échte arm van Aron Ralston (James Franco), die in april 2003 tijdens een dagje fietsen in de Blue John Canyon in Utah tussen rotswand en rotsblok vast kwam te zitten.
De buzz rond de scène heeft ook een nadeel: nu weet iederéén hoe Ralston zich uit zijn penibele situatie wist los te rukken. Misschien daarom dat regisseur Danny Boyle zo zijn best doet om het gebrek aan spanning te compenseren met een blitse regie. Het eerste kwartier lijkt wel een snelle reclamespot vol split screens, hippe muziek en felle kleuren. De beeldvoering past perfect bij het personage dat we leren kennen: iPod in de oren, zweet op het gezicht, brede grijns om de lippen.
Maar al gauw zit Boyle de verhaalverteller even klem als Ralston het personage. Hij kan niet naar links, niet naar rechts, niet naar boven en niet naar onder. De enige optie die overblijft is rechtdoor, dwars door Ralstons hersenpan. Wat we daar zien is niet zo fraai. De zelfingenomen macho beseft dat hij zijn lief, familie en vrienden aardig in de steek heeft gelaten.
Ralston kerft met zijn zakmesje helaas dieper in de eigen huid dan Boyle met zijn film in het hart van de toeschouwer, hoe verschrikkelijk Ralstons lot ook is. De echte inleving blijft uit. We zitten nooit echt in de grot, voelen nauwelijks honger, dorst en angst. Het magistrale slotkwartier maakt gelukkig veel goed. De Ralston die uit de kloof kruipt is een ander mens dan de Ralston die erin viel. Boyle toont zijn vreugde en opluchting zonder klef te worden. Maar een Oscar? Deze keer niet, mister Boyle.
Di: Fox (BE: 17 februari / NL: 24 februari)
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 23 februari 2011.
