TRANCE, het nieuwe werkstuk van Michael Almereyda die in 1994 de enthousiast ontvangen arthouse-horrorfilm NADJA maakte, heeft tot twee maal toe een naamsverandering ondergaan. Hiervoor luidde de titel nog THE ETERNAL, terwijl het project zijn bestaan ooit begon als THE MUMMY. Bij die wetenschap dringt de vergelijking zich op met Universal’s gelijknamige blockbuster.
Maar als er twee films van elkaar verschillen, dan zijn het wel Stephen Sommers’ vakkundig gemaakte, pretentieloze popcornfilm en Almereyda’s amateuristische, quasi-artistieke nonsens. .TRANCE heeft een sfeervolle introductie waarin een jong meisje met een zaklamp door een mistig Iers moeras dwaalt. Net wanneer je als kijker een beetje in de stemming begint te raken voor een spookachtige vertelling, is daar de ontnuchterende titelsequentie met felgekleurde letters en een riedeltje popmuziek. En daarmee is meteen het eerste probleem van TRANCE aangekaart. Blijkbaar onzeker over welke richting hij in wil slaan, laat Almereyda met elke nieuwe scène de toon van de film veranderen. Afwisselend is TRANCE mysterieus en ironisch, ernstig en kolderiek, en alles wat daar tussenin zit. Griezelig of spannend wordt het echter nooit. Nora (Elliott) brengt samen met haar man Jim (Harris) en zoontje Jimmy een bezoek aan haar oma in Ierland. In het landhuis van oma woont ook de zonderlinge Uncle Bill (Walken), die onder in de kelder het gemummificeerde lijk van een druide uit het ijzeren tijdperk bewaart. Als de mummie ineens ontwaakt, probeert deze verder te leven door de identiteit van Nora over te nemen. Het hoe en waarom van deze streek blijft in nevelen gehuld, maar het vroegere gedrag van de druide, zoals het brengen van dierlijke en menselijke offers, wordt door Walken in een idiote monoloog haarfijn verklaard: ‘Well, it was the Iron Age, you had to do a lot of nasty things just to get by.’ .Soms kan een optreden van Walken wel een en ander goed maken, maar hier is dat veel te kort en routineus om licht in de duisternis te brengen. En duister is TRANCE zeker. Om de illusie te wekken dat aan het standaard griezelverhaaltje een diepere betekenis ten grondslag ligt, lardeert Almereyda zijn film met wazig geklets, onduidelijke flashbacks en gekwelde personages, die overigens allemaal erg irritant zijn. Afgezien van de inhoudelijke zwakheden, is TRANCE ook nog eens niet om aan te zien. De beoogde kunstzinnigheid bestaat uit niet meer dan een reeks scheve camera-instellingen en andere goedkope foefjes die met weinig gevoel voor ritme aan elkaar zijn gemonteerd. Uiteindelijk doet TRANCE eerder gekunsteld dan bijzonder aan. Maar ja, er is dan ook een dunne lijn tussen de onbegrepen kunstenaar en de pretentieuze prutser. N.B.: In een piepklein bijrolletje duikt Jason Miller op, de duiveluitdrijver uit THE EXORCIST. * Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #42, p15.
