Ergens in de twee uur durende hoofdpijnmachine die CONSTANTINE is, zit een goede film verstopt.
En daarvoor hoef je alleen maar naar de introductie van het hoofdpersonage (Reeves) te kijken. De kettingrokende duivelsuitdrijver John Constantine wordt bij een jonge Mexicaanse vrouw geroepen, die zichtbaar bezeten is door een demon. Constantine begint de gebruikelijke rituelen uit te voeren en plaatst daarbij een manshoge spiegel boven het bed van de vrouw. Wanneer de kwade geest het lichaam verlaten heeft, zit hij gevangen in de spiegel die vervolgens het raam wordt uitgewerkt. Het is een goed verzonnen en spannende scène die echter te kort schiet doordat de demon er uit ziet alsof hij van een Iron Maiden-hoes is gestapt. En Keanu Reeves in een cynische rol die je eerder aan Mickey Rourke zou geven, het werkt gewoon niet.
Zo hebben de makers steeds op cruciale punten inschattingsfouten gemaakt. De duivel in een wit maatpak is een goed idee, Peter Stormare met een Frans accent niet. Uiteindelijk mist CONSTANTINE de vaste hand van een genrespecialist die uit deze berg sterke en minder sterke ideeën een evenwichtige film had weten te maken.
Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #66, voorjaar 2005.
