Het concept werd in SPECIES II al krachtig samengevat: ‘They will fuck the human race into extincion.’ De openbarstende ribbenkasten mochten van ALIENS zijn gejat, het was de seks die SPECIES onderscheidde.
Al bleef het maar matig spannend of origineel, ijskoningin Natasha Henstridge wist de premisse in ieder geval geloofwaardig te maken met haar rol als buitenaards seksueel roofdier. Tegenspeler Michael Madsen zorgde voor een fijn morsig contrast en de special effects waren in orde.
Dat alles wordt in SPECIES III om zeep geholpen. De nieuwe vrouwelijke hoofdpersoon heeft niets van de huiveringwekkende seksualiteit van haar voorgangster. Sunny Mabrey acteert eigenlijk voortdurend, euh, chagrijnig. De voortplantingsdrift van de buitenaardse soort verdwijnt naar de achtergrond en we krijgen er een ingewikkeld verhaal over halfbloeden en een variant op de waanzinnige geleerde voor terug. Biologiedocent Abott (Knepper) en leerling Dean (Dunne) proberen in dit derde deel een genetisch perfecte soort te scheppen. Vraag me niet waarom. Het resultaat is vooral veel quasi-wetenschappelijk gepraat, af en toe onderbroken door het optreden van stuntmannen in latexpakken.
MGM scheept ons dus op met een routinewerkje: direct op dvd en met een achtste van het budget van de voorgaande delen. Regisseur Brad Turner toont zich weliswaar inventief in de omgang met krappe middelen, op enige affiniteit met de serie kun je hem niet betrappen. Funest is de beslissing geweest om de film toe te schrijven naar een jonger publiek. Exit Michael Madsen. Acteurs Dunne, Mabrey en Cooke kunnen zo zijn weggelopen uit Beverly Hills 90210. Wat overblijft is glad, nep en zielloos, tot en met het tenenkrommende happy end (!). Na zoveel braafheid ga je de vorige delen alsnog waarderen. Die hadden tenminste nog een hart en een onderbuik.
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #66, p47.
