Gegeven het succes van het origineel heeft de sequel van STARSHIP TROOPERS opmerkelijk lang op zich laten wachten. Regisseur Paul Verhoeven verlegde zijn interesse al snel naar andere projecten. Eén voor één vielen ook de leden van de oorspronkelijke cast af, totdat we in deel twee uiteindelijk een bijna volledig onbeschreven gezelschap voorbij zien trekken.
Wel is scenarioschrijver Ed Neumeier weer van de partij en Phil Tippett, die in het eerste deel de special effects voor zijn rekening nam, tekent deze keer voor de regie. Hij doet dat niet onaardig, maar hij kampt met een (overigens door hemzelf als coproducent mede bepaald) direct to video-budget dat de panache van de voorganger bij voorbaat uitsluit, zeker waar het gaat om het uitbeelden van intergalactical warfare. Gegeven de achtergronden van de maker is het niet verwonderlijk dat de bugs het niveau van deel één nog het meest benaderen. Scenarist Neumeier kiest een kostenbesparende oplossing door de op een vijandelijke planeet gestrande hoofdpersonen vrijwel onmiddellijk op te sluiten in een verlaten observatiepost, omringd door bloeddorstige insecten.
Tot grote inventiviteit heeft het geldgebrek niet geleid, want dit gedeelte van de film is een carbon copy van pakweg het tweede kwart van ALIENS, tot het vrijwel letterlijk citeren van dialoogflarden aan toe. Waar de soldaten in James Camerons film op een overlevende kolonistendochter stuitten, treffen de starship troopers een achtergebleven supersoldaat van onduidelijke achtergrond aan, die zich tot de hero of the federation uit de titel ontpopt. De bugs doen een infiltratiepoging à la INVASION OF THE BODY SNATCHERS, waarna het via het overbekende ‘tien kleine negertjes’-procedé naar de voor de hand liggende ontknoping gaat.
Tippett houdt een pittig tempo aan en een zekere amusementswaarde kan de film niet worden ontzegd. Maar hij kan de zwaktes van het even onlogische als voorspelbare verhaal niet verbloemen, terwijl het acteerwerk regelmatig van lachwekkend niveau is. Onnodig te zeggen dat de belangrijkste kwaliteit van deel één, de bijtende satire op de typisch Amerikaans verheerlijking van geweld en vaderland, ten enen male wordt gemist.
Copyright 2004 Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #62, voorjaar 2004.
