In een overvol Marvel-jaar (vier films, vier series) mag SPIDER-MAN: NO WAY HOME het hek sluiten, maar tegelijk de deur naar het multiversum wagenwijd openzetten.
De implicaties hiervan voor de voortzetting van het MCU (nu MCM?) zijn aanzienlijk. Wat dit concreet betekent voor NO WAY HOME houden we gezien eventuele spoilers nog maar even in het midden, al moet je het afgelopen jaar onder een steen hebben geleefd wil je niet al in enige vorm op de hoogte zijn van wat de film op dit gebied in petto heeft.
Rode draad in de avonturen van Spider-Man is Peter Parkers streven om zijn identiteit geheim te houden. Nadat hij in FAR FROM HOME (Jon Watts, 2019) Mysterio (Jake Gyllenhaal) heeft verslagen denkt Peter (Tom Holland) eindelijk met zijn geliefde MJ (Zendaya) aan zijn burgerlijke studentenleven te kunnen beginnen. Maar in een van de betere cliffhangers van het MCU geeft de superschurk hem nog even een posthume middelvinger door Spider-Mans echte naam wereldwijd bekend te maken. Ondanks de daaropvolgende schadeclaims en aantijgingen van moord, begint Peter kranig aan deze uitdagende fase in zijn leven. Deze nieuwe status als roemruchte superster heeft echter al snel een te grote negatieve invloed op hem en zijn naasten, en hij raakt overtuigd dat iedereen beter af is als niemand meer weet dat hij Spider-Man is. Toevallig kent hij sinds AVENGERS: INFINITY WAR (Joe & Anthony Russo, 2018) iemand die daarmee misschien kan helpen.
Een superheldenfilm valt of staat bij de physics van de filmwereld. Als die niet duidelijk gemarkeerd worden is elke held al snel een soort onkwetsbare Superman. Hierdoor gaat de menselijkheid verloren en komt de ‘relatieve geloofwaardigheid’ in het geding. Marvel is tot nu toe redelijk consequent geweest met het afbakenen van de krachten en zwaktes van zijn helden. Maar bij Spider-Man hebben ze altijd een beetje een los-vastaanpak gehad, iets wat de held al parten speelt sinds de Sam Raimi-films. Als het verhaal erom vraagt zijn hij en zijn webben sterk genoeg om bijvoorbeeld een op hol geslagen metro te stoppen, maar op een ander moment is hij weer op onverklaarbare wijze kwetsbaar. Terugkerend regisseur Jon Watts en zijn vaste schrijvers Erik Sommers en Chris McKenna hebben hier ook voor hun derde ronde niet echt een oplossing voor gevonden. Hun Spidey trekt hier de ene keer electriciteitsmasten uit elkaar en wordt zonder noemenswaardige gevolgen door muren geslagen, om wat later uitgeschakeld te worden door iemand zonder daadwerkelijke superkrachten.
NO WAY HOME is alweer de achtste film over de titulaire spinneman (de elfde als je zijn MCU-gastrollen meerekent) sinds Toby Maguire het rood-blauwe spandex aantrok in SPIDER-MAN (Sam Raimi, 2002). Enig cynisme aan de ontvangende kant is daarom vrijwel onvermijdbaar, aangezien er simpelweg weinig is wat we nog niet eerder hebben gezien. Daarnaast is het in alle opzichten een typisch derde deel in een trilogie, met alles wat daarbij hoort. De schaal is groter, het tempo sneller en de inzet hoger, maar de impact en verrassing zijn kleiner. De solide chemie tussen de hoofdrolspelers trekt de boel gelukkig omhoog, maar het fijne John Hughes-sfeertje van de twee eerdere films is het raam uit, en wordt helaas niet vervangen door een soortgelijke charmante insteek.
Liefhebbers van de eerdere films krijgen dus meer van wat ze graag zien, maar tegelijkertijd zal de wat meer kritische kijker moeilijk om de rimpels in de formule heen kunnen kijken.
Distributeur: Universal. Release NL/BE: 16 december 2021. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 16 december 2021.
