Stephen King, op wiens verhaal Secret Window, Secret Garden de onderhavige film gebaseerd is, maakt met enige regelmaat schrijvers en het schrijverschap tot onderwerp van zijn werk. Niet zo gek dat iemand met een dergelijke productiviteit de inspiratie af en toe dicht bij huis zoekt.
Het door Rob Reiner zo gloedvol verfilmde MISERY is een bekend voorbeeld. Nog interessanter wordt het als in verhaal c.q. film de relatie tussen de ‘objectieve’ werkelijkheid en de ‘subjectieve’ realiteit in het hoofd c.q. het werk van de schrijver wordt verkend. Zie het conceptueel fantastische THE DARK HALF, dat op het witte doek, ondanks de regie van George Romero, één van de mindere King-verfilmingen bleek.
SECRET WINDOW vist in dezelfde vijver. Het leven van schrijver Mort Rainey (Depp) verloopt volgens de wet van Murphy. Hij ligt in scheiding, kampt met een writer’s block en geeft zich in de eenzaamheid van zijn afgelegen huurhuis over aan lamlendigheid en drank. Op een dag krijgt hij bezoek van de met een moddervette southern drawl behepte John Shooter (Turturro), die beweert dat Rainey een verhaal van hem heeft gestolen en bovendien van een ‘verkeerd’ einde heeft voorzien. Rainey neemt de vreemdeling aanvankelijk niet serieus en vermoedt dat Ted (Hutton), de nieuwe minnaar van zijn ex-vrouw Amy (Bello), achter het gebeuren zit. De naspeuringen van een door Rainey ingehuurde privé-detective (Dutton) wijzen niet in die richting. Als Shooters intimidaties barokke vormen aannemen en ook Amy gevaar loopt, probeert een steeds nerveuzere Rainey te bewijzen dat zijn verhaal ouder is dan dat van Shooter. De twist aan het eind van de film zal ik hier niet verklappen, al vermoed ik dat slechts weinigen de ontknoping niet al van verre zullen zien aankomen.
SECRET WINDOW is een stijlvolle, solide film. Regisseur Koepp gaf er in eerder werk als PANIC ROOM (scenario/productie) en STIR OF ECHOES (scenario/regie) blijk van zijn mannetje te staan op het gebied van spanningsopbouw en psychologische onttakeling. Hij speelt de fysieke en geestelijke isolatie waarin Rainey zich bevindt bovendien effectief uit. De acteurs zijn zonder uitzondering uitstekend. Depp levert een bijna routinematig doortimmerde prestatie. John Turturro is huiveringwekkend; zijn karakter is doortrokken van een niets ontziende wraakzucht. Shooters intimiderende uitwerking op Rainey is dan ook volkomen geloofwaardig.
Toch is SECRET WINDOW beslist geen meesterwerk. Fundamenteel probleem is het magere basismateriaal; Stephen Kings verhaal biedt eenvoudigweg te weinig plot en te weinig dramatische interactie tussen de sleutelpersonages voor een lange speelfilm. De langgerekte scènes van een slapende en in zelfmedelijden zwelgende Rainey lijken dan ook eerder uit nood dan uit bewuste keus geboren. De op zich psychologisch interessante ontknoping wordt de kijker met grof geweld door de strot geduwd; het script bood allicht aanknopingspunten voor een meer impliciete aanpak. Opvallend onopvallend is de soundtrack van de hand van minimalist Philip Glass.
Behalve audiocommentaar van Koepp en een paar minidocumentaires, bevatten de extra’s een aantal computer-geanimeerde storyboards. De ‘deleted scenes’ bieden geen nieuwe inzichten, of het moet zijn dat Koepp door een weinig subtiel eindshot niet in de uiteindelijke film op te nemen de juiste keus heeft gemaakt. Had ie wat vaker mogen doen.
Extra’s: **
Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, najaar 2004.
