Twee verloren gewaande films van George A. Romero zijn na zo’n 35 jaar weer te zien: SEASON OF THE WITCH (1972) en THERE’S ALWAYS VANILLA (1971). SEASON OF THE WITCH is van de twee de meest bijzondere: de film die oorspronkelijk JACK’S WIFE heette en later werd omgedoopt tot het smeuïger klinkende HUNGRY WIVES en weer later tot SEASON OF THE WITCH, is ten onrechte in vergetelheid geraakt.
Vooral de keuze van de hoofdpersoon verrast: een verveelde huisvrouw in suburbia, die langzaam wordt ingewijd in het occulte. Het is een briljante keuze: Romero legt feilloos vast hoe vrouwen begin jaren zeventig uit hun kooi probeerden te ontsnappen, maar daar lang niet altijd in slaagden. Daarin herkende hij de ‘horror next door’, waar hij zijn specialisme van zou maken. Opvallend is ook dat Romero naast de surrealistische scènes veel plek inruimt voor discussies over liefdeloze seks, verveling en het zoeken naar een kick, en dat alles onder het genot van grote glazen Martini. De mooiste scènes zijn die waarin de leegte in suburbia echt beklemmend wordt: huisvrouw Joan die routineus door een autowasserette rijdt (vergelijk Michael Haneke’s DER SIEBENTE KONTINENT waarin het dagelijkse leven ook zo gruwelijk werd voorgesteld) of de scène waarin ze op bed voor zich uit zit te staren. Haar lompe echtgenoot weet alleen maar geestdodende zinnen uit te spreken als ‘Ga toch slapen’, terwijl Joan juist volop wil leven. En dat gaat ze doen, met alle bloederige gevolgen van dien, zodat Romero eigenlijk opnieuw een film over een dode heeft gemaakt die tot leven wordt gewekt, maar dan één van vlees en bloed. Perfect is de muziek van Donovan die zijn ophitsende nummer ‘Season of the Witch’ met toepasselijke afgeknepen schreeuw zingt. Superfilm. Bij het bonusmateriaal zitten twee interviews met Romero, uitgedost met kolossale bril, waarin hij bekent dat hij mee wilde surfen op de populariteit van rosemary’s baby, helaas zonder succes. Ook is SEASON OF THE WITCH de enige film waar hij nog wel eens een remake van wil maken omdat er spanningstechnisch gezien nog zoveel te verbeteren valt. Laten we hopen dat hij de daad bij het woord voegt. Een curiosum is de bonusfilm THERE’S ALWAYS VANILLA, een bitterzoet drama dat Romero maakte omdat hij bang was om als horrorregisseur getypecast te worden. Geen gore dus in deze film over de moeizame liefde tussen een kunstenaar en een reclamemodel, waarin een flink portie kritiek op de reclamewereld is verwerkt. Romero, die zelf ook commercials regisseerde voordat hij met NIGHT OF THE LIVING DEAD (1968) furore maakte, heeft er geen goed woord voor over. Even lijkt hij te mikken op een satirische variant van Michelangelo Antonioni’ BLOW UP, maar helaas verzandt THERE’S ALWAYS VANILLA in zo’n oeverloze draaikonterij, dat die vergelijking al snel niet meer opgaat. Romero zelf wil liever niet aan de film worden herinnerd. Grote onenigheid met de scenarioschrijver maakte dat het draaien een ‘afschuwelijke ervaring’ was. ‘I care very little about it’, is het enige wat hij kwijt wil. De distributeur verontschuldigt zich aan het begin van beide films voor de slechte (beeld- en geluids) kwaliteit en de niet-ondertitelde dvd is inderdaad niet altijd even goed te verstaan. Maar voor degene die echt alles wil zien van Romero, is het goed dat ook dit verloren schaap uit de sloot is gevist. Film **** / Extra’s, inclusief There’s Always Vanilla *** Copyright Mariska Graveland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #69, p43.
