Hoe lok je je potentiële publiek dezer dagen weg bij het tv-toestel? In elk geval niet door hem de afgelikte boterham met geronnen bloed SCAR 3D voor te zetten. Eendimensionale pulp in een driedimensionale verpakking.
Voor aanvang van de persvoorstelling staan de collega’s en ik wat giechelend en onwennig met de kunststof brilletjes in de hand. Een heer demonstreert met een druk op een knop wat er gebeurt als de bril actief wordt; in beide glazen wordt een lichte flakkering zichtbaar. De bril wordt op afstand bestuurd en creëert als de film eenmaal begonnen is, net als de welbekende exemplaren met het groene en rode glas, de illusie van driedimensionaliteit. De voorpret is er, nu de film nog. Het moet meer dan een kwart eeuw geleden zijn dat ik de 3D-ervaring voor het eerst én het laatst onderging bij een horrorfilm: FRIDAY THE 13TH PART 3. Kon de wraakoefening van Jason Voorhees worden ingedeeld bij het genre van de slasher, SCAR 3D (in de VS gewoon uitgebracht als SCAR) is een voorbeeld van ‘torture porn’, een film in de lijn van SAW en HOSTEL waarin de gebeurtenissen onherroepelijk leiden tot de slachtbank van een of meerdere zwaar gestoorde sadisten. Waarom je zo’n film in het 3D-procedé zou vertonen? Het antwoord ligt voor de hand: om de toeschouwer de indruk te geven zelf op de slachtbank te liggen. Stel je het point of view voor van de ongelukkige die een enorme tang naar zijn edele delen ziet afdalen. Of dat van iemand wiens oog met een schaar uitgeprikt dreigt te worden. Een buitenkansje voor de salonmasochist, die wel iets van de sensatie wil proeven, maar niet de pijn zelf wil voelen. Gek genoeg blijft die sensatie bij SCAR achterwege. Het 3D-effect wordt niet alleen nauwelijks uitgebuit, het wordt ook nog eens ondermijnd doordat de donkere brilleglazen de lichtsterkte van het beeld met zo’n vijftig procent verminderen. Waarom de filmkopie niet vijftig procent lichter geprint om die handicap teniet te doen? Nu is het doodvermoeiend turen naar de zich in een halfduister afspelende handelingen op het doek. En waarom zou je die moeite überhaupt doen, als je er niet meer voor terugkrijgt dan de ongeïnspireerde plot rond domme gansjes die zich door de plaatselijke begrafenisondernemer te grazen laten nemen? Er blijven wel meer vragen hangen rond SCAR. Wat doet cultactrice Angela Bettis bijvoorbeeld in een SAW-derivaat dat haar carrière in geen enkel opzicht ten goede kan komen? Waarom zou een distributeur de film in deze vorm willen uitbrengen, als dat een hoop extra sores met zich meebrengt, zoals het uitdelen en weer innemen van brillen die naar verluidt vijftig euro per stuk kosten? Na afloop van de voorstelling vroeg een collega zich vertwijfeld af of de lang uitgesponnen folteringen die het sluitstuk van SCAR vormen niet ruim over de schreef gingen. Die verontwaardiging is te veel eer voor een film die niet zozeer weerzinwekkend is als wel banaal en stompzinnig. Dit is ‘torture porn’ op het niveau van De Gouden Kooi: hoe langer je kijkt, hoe lustelozer je wordt.
Di: RCV (NL: 26 juni / BE: 9 juli ) Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 21 juni 2008.
