In Los Angeles staat een belangrijk maffiaproces voor de deur, maar kroongetuige Frederick ‘Rabbit’ Smith (Steven Williams) is voortvluchtig. FBI-agenten Jake La Roca (Lou Diamond Phillips) en Stephanie Duncan (Lori Petty) weten de man aan te houden in een cafetaria in de Mojave Woestijn in Zuid-Californië. Om snel in L.A. te zijn, nemen de drie een ‘binnendoortje’ via Route 666, sinds jaren afgesloten met slagbomen, kettingen en hangsloten.
Op dat traject vonden in 1969 vier dwangarbeiders bij wegwerkzaamheden de dood: cipiers schoten hen neer en lieten hun lijken in de meest letterlijke zin onder het asfalt walsen. Sindsdien terroriseren de geesten van de vier de streek rond Route 666. Een verhit vuurgevecht met de FBI-agenten ontbrandt. (Wat?! Een vuurgevecht? Met geestverschijningen?) Het zombiëske viertal wordt vernietigd. Deze ontstellende nonsens valt te genieten in ROUTE 666 (William Wesley, 2001), weer zo’n breinloos staaltje zelf-evidente genre-cinema dat z’n protagonisten zonder enige aanleiding voor de meest opzienbarende bovennatuurlijke ontwikkelingen plaatst, resulterend in momenten van oorverdovend, kruitdamp-omwoeld geweld. Uit zulke situaties treden de personages onveranderlijk fotogeniek gewond maar met ongeschonden ego tevoorschijn in het onwrikbare besef dat alle problemen in deze wereld at gunpoint kunnen worden opgelost. Analytische tongen beweren wel eens dat zulke films volmaakte afspiegelingen zijn van Amerika’s buitenland-politiek. . . Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #54, p56.
