Het vraagt lef, een wereldberoemd boek verfilmen dat eerder al door niemand minder dan Alfred Hitchcock onder handen is genomen. Dat regisseur Ben Wheatley lef heeft weten we inmiddels wel, maar kan hij zijn eigenzinnige stempel ook op REBECCA drukken?
Rebecca werd in 1938 geschreven door de Britse schrijfster Daphne du Maurier, wiens verhalen ook de basis waren voor o.a. THE BIRDS (Alfred Hitchcock, 1963) en DON’T LOOK NOW (Nicolas Roeg, 1973). Maxim de Winter (Armie Hammer), wiens vrouw Rebecca bij een tragisch ongeluk om het leven is gekomen, zoekt afleiding in Monte Carlo, waar hij een verlegen gezelschapsdame (Lily James) met haar nogal opdringerige werkgeefster tegenkomt. Maxim en het naamloze meisje beleven een wervelwindromance gevolgd door een huwelijk en hij neemt haar mee naar zijn historische landhuis, Manderley. Daar moet ze leren omgaan met de bedienden en alles wat komt kijken bij het onderhouden van een enorm landgoed. De levensstijl van de rijke Maxim is haar totaal vreemd. Daarnaast wordt ze steeds geconfronteerd met hoe mooi, populair en sociaal Rebecca was. Het huishouden wordt gerund door Mrs. Danvers (Kristin Scott Thomas), een formidabele dame met een obsessieve verering voor Rebecca, die the second Mrs. de Winter duidelijk laat merken dat ze nooit haar voorgangers plaats zal kunnen innemen.
De voornaam van de hoofdrolspeelster wordt nooit genoemd, maar de naam van Rebecca des te vaker. Hoewel ze in de hele film niet voorkomt, is haar aanwezigheid voelbaar in iedere scène en in elk gesprek. Helaas kan hetzelfde gezegd worden over Hitchcocks film uit 1940, die in elk hoekje van deze versie van Manderley op de loer lijkt te liggen om vergelijkingen los te maken. Ben Wheatley maakte een modernere versie van het verhaal, dat nog wel in de jaren 30 speelt. De naamloze vertelster is nog steeds verlegen en onhandig, maar niet op de bijna ziekelijke manier uit het boek, waar ze letterlijk uit een raam klimt om maar geen visite te hoeven ontvangen. Hier rijdt ze in Maxims auto, rollebollen ze na een paar uitjes al in een weiland, en lijkt ze makkeljker te accepteren dat Maxim voor haar valt. Daar komt bij dat Armie Hammer een stuk jonger en relaxter overkomt dan Laurence Olivier in Hitchcocks film. De enorme kloof in de relatie is hier minder voelbaar. Dit maakt het makkelijker om sympathie op te brengen voor beide personages, maar heeft als nadeel dat een paar van de grootste plotpunten, zoals een dramatisch verlopend gekostumeerd bal en een daaropvolgende confrontatie met Mrs. Danvers, niet de bedoelde impact hebben.
De grootste kracht van REBECCA is Mrs. Danvers. Zij heeft geen moderne update gekregen en Kristin Scott Thomas geniet duidelijk van het spelen van de bittere vrouw, die alleen maar afkeuring uitstraalt, maar daarbij immer correct blijft. Je zou willen dat Wheatley een hele andere route had genomen en Mrs. Danvers het middelpunt van zijn film gemaakt had. Dat had een originele kijk op het verhaal opgeleverd, en meer ruimte gelaten voor zijn eigen stijl. Die stijl komt af en toe wel even bovendrijven; een scène waarin de hoofdrolspeelster hysterisch door een groot feest rent doet bijvoorbeeld erg denken aan de feestscènes in HIGH RISE. De beelden zijn prachtig, de landschappen van Monte Carlo en Cornwall fotogeniek. Hitchcocks gothische zwart-wit met overvloedige mist is vervangen door heldere kleuren en Manderley is zoals het hoort te zijn: groot, imponerend en kil.
Uiteindelijk is de vraag of deze versie van REBECCA echt iets toe te voegen heeft. Naar eigen zeggen wilde de regisseur alleen het boek verfilmen en geen remake van de film maken, maar enkele aanpassingen aan het boek zijn klakkeloos overgenomen. Zelfs met Mrs. Danvers wordt de plank een paar keer faliekant misgeslagen. In een bizarre montage van beelden waarin ze vriendschap met the second Mrs. de Winter veinst, bijvoorbeeld, en er is een overbodige slotscène toegevoegd. Los gezien van het bronmateriaal is deze REBECCA eigenlijk gewoon een doorsnee Netflix-film geworden. Het duistere mysterie van KILL LIST, de galgenhumor van SIGHTSEERS of de totale weirdness van A FIELD IN ENGLAND vind je hier niet terug en met het nieuws dat Wheatleys volgende film THE MEG 2 wordt, is de vraag of we hem niet helemaal kwijt zijn aan Hollywood. REBECCA is prima gemaakt, prima geacteerd, kijkt lekker weg, maar beklijft niet. En daar moeten beide Mrs. de Winters het dan toch echt afleggen tegen een film uit 1940 waar we het nu nog steeds over hebben.
Distributie: Netflix. Release: 21 oktober 2020. Copyright: Marjan Westbroek. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 oktober 2020.
