Cultfenomeen THE CRAFT heeft een heuse opvolger. In THE CRAFT: LEGACY maakt een nieuw bondgenootschap van buitenbeentjes kennis met hekserij. Volstaat de geliefde cirkel van Sarah, Nancy, Bonnie en Rochelle dan niet meer voor de tieners van nu?
Ook regisseur Zoe Lister-Jones viel als tiener buiten de maatschappelijke normen, en zag in THE CRAFT (Andrew Fleming, 1996) een soelaas voor iedere excentriekeling. In haar THE CRAFT: LEGACY laat ze een hedendaags geluid horen met Lily ( Cailee Spaeny) als boegbeeld.
Lily en haar moeder (Michelle Monaghan) worden geïntroduceerd als twee vrije geesten, luidkeels zingend in de auto. Ze gaan samenwonen met haar stiefvader (David Duchovny): een aardige man die dol is op Lily’s moeder, graag grapjes maakt en boeken schrijft over het belang van masculiniteit. En o wee als zijn zoons zich zwak opstellen. Aan Lily de taak om haar eigen ruimte te veroveren in een huis met drie puberende stiefbroers. De grootste uitdaging voor deze introverte tiener is echter haar nieuwe school. De eerste schooldag is immers geen succes, als tijdens een lesuur haar menstruatie de kop opsteekt, het bloed op de grond druipt en ze onder luid gejoel van de jongens de klas verlaat. Gelukkig zijn de nieuwe Bitches of Eastwick er voor haar: drie meisjes die wicca praktiseren en Lily troosten met schoon ondergoed en vertellen haar dat ze juist trots moet zijn op haar hevige bloedverlies. Als ze Lily beter leren kennen, zien ze in haar de vierde heks voor een complete cirkel.
Deze heksen zijn bij de tijd. THE CRAFT: LEGACY is een viering van het intersectioneel feminisme en verwacht van het publiek dat dit bekend is met termen als womxn, heteronormativiteit, cisgender en natuurlijk met feministische rapper Princess Nokia. Ze stoten geen enkele heks van de troon, maar geven juist met een aantal – niet subtiele – verwijzingen een eerbetoon aan hun voorgangers uit THE CRAFT. In laatstgenoemde film kwamen thema’s als vrouwelijkheid, seksualiteit en discriminatie aan bod, en worstelden de zwaarmoedige personages met hun eigen problemen. In de opvolger zijn de heksenmeisjes nog steeds buitenbeentjes, maar ook hip en zelfverzekerd. Ze schoppen tezamen tegen de heilige huisjes van het patriarchaat, uitgerust met glitter en toverspreuken.
Net als Andrew Fleming op de set van THE CRAFT, heeft ook Lister-Jones echte wiccans geraadpleegd. Hun oeroude gebruiken voelen nieuw aan in deze moderne vertelling waarin de focus op gender ligt en de vrouwen samen sterk staan. Ook een transvrouw is deel van de heksencirkel (gespeeld door transvrouw Zoey Luna), waarmee Lister-Jones zich mengt in het maatschappelijke debat rondom de definitie van sekse. Een eigentijdse en interessante toevoeging, maar helaas voegt het weinig toe. Want doordat de heksen één onafscheidelijke kliek vormen leren we de heksen, op Lily na, nauwelijks kennen. De personages en hun magische krachten worden kant-en-klaar aan ons voorgeschoteld. Hun heksencirkels zijn al gelijk perfect en ze kennen elk woord van elke spreuk uit hun hoofd. Waar ze dat hebben geleerd? Geen idee, maar we nemen het maar voor lief.
De adolescente heksen nemen krachtig hun eigen ruimte in op hun school, maar er blijkt geen ruimte te zijn voor de verdieping van hun karakters. Je bent ze snel weer vergeten, en dat is juist net niet de bedoeling als je een poging waagt tot het opvolgen van een film met zulke spraakmakende en memorabele personages. THE CRAFT: LEGACY is een vreselijk brave, maar ook rommelige tienerfilm waarin er geen grenzen worden opgezocht en op weinig momenten spanning voelbaar is, waardoor het verhaal net zo dof is als de karakterontwikkeling. Zelfs de glitter kan dit niet opleuken. Toch is Lister-Jones’ progressieve vervolg niet per se onnodig: laten we het aanmoedigen dat er om de zoveel tijd een nieuw bondgenootschap opstaat. Elke generatie verdient haar eigen coven.
Distributie: Sony Pictures/U.P.I. Release: 29 oktober 2020. Copyright: Tess Wiskerke. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 oktober 2020.
