Een Noorse post-apocalyptische horrorfilm gesitueerd in een luxueus hotel vol geheime tunnels? Dat klinkt om je vingers bij af te likken. Maar helaas slaagt debuterend schrijver/regisseer Jarand Herdal er niet in om van zijn premisse een smakelijk geheel te maken.
In de nasleep van een kernoorlog proberen Leonore, Jacob en hun dochter Alice in een naamloze stad het hoofd boven water te houden. Voedsel is schaars en als de rijke Mathias Vinterberg de plaatselijke hongerlijders een toneelstuk inclusief gratis maaltijd aanbiedt in zijn luxe hotel, aarzelt Leonora geen moment en koopt ze drie kaartjes. Als na de copieuze maaltijd het toneelstuk begint, worden er gouden maskers uitgedeeld. Het stuk speelt zich namelijk niet af op het podium maar in het hotel. De bezoekers kunnen zelf bepalen welke personages ze volgen. Als iemand geen masker op heeft, is het een acteur. ‘Niets is echt. Alles is een voorstelling’, verzekert Mathias zijn gasten. Maar als Leonora, Jacob en Alice door de stemmig verlichte gangen dwalen, wordt al snel duidelijk dat er een dikke adder onder het gras schuilt en Mathias alles behalve een genereuze gastheer is.
Die adder heeft een beetje horrorfan allang zien liggen. Het hoeft de pret niet te drukken maar helaas is er van pret in KADAVER verder weinig sprake. Terwijl de intrigerende premisse schreeuwt om een luchtige benadering à la de dollemansrit SNOWPIERCER of de absurdistische satire DELICATESSEN, slaat Herdal in de eerste minuten linksaf THE ROAD in. KADAVER is bloedserieus waardoor er meer nadruk komt te liggen op de logica en inconsistenties oplichten als kampvuurtjes in een post-apocalyptische nacht. Een kernoorlog? Is er geen straling? Waarom heeft het hotel wel elektriciteit? Wanneer (en hoe) heeft Mathias al die geheime tunnels, luiken en deuren aangelegd? Waarom hallucineert Leonora af en toe maar wordt hier verder niets mee gedaan?
Herdal is dol op het gebruik van krantenkoppen, want show them, don’t tell them, right? Het trucje zorgt helaas voor een onbedoeld lachwekkend moment als Leonora zich verstopt in een kledingkast en haar oog valt op twee artikelen die aan de wand zijn geprikt. Een ander favoriet stijlmiddel is slow motion maar het beoogde dramatische effect blijft uit. Het roept vooral irritatie op. Wel in orde zijn de cameravoering en belichting – veel scenes spelen zich in het donker af maar zijn goed te volgen – , de muziek en het acteerwerk.
Het is jammer dat Herdal het niet heeft aangedurfd om lekker over-the-top te gaan. Ook dan kan je uiteraard de plank misslaan maar ik zie iemand liever glorieus falen dan verzanden in middelmatigheid.
Distributie: Netflix. Release: 22 Oktober 2020. Copyright: Erik van ‘t Holt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 25 Oktober 2020.
