Je hebt van die films waarbij je na twee minuten al weet: dit wordt uitzitten. De found footage horrorfilm PRANK is er zo eentje.
Found footage is zeker niet nieuw (denk aan Ruggero Deodato’s CANNIBAL HOLOCAUST uit 1980), maar sinds het enorme succes van THE BLAIR WITCH PROJECT (Daniel Myrick en Eduardo Sánchez, 1999) en PARANORMAL ACTIVITY (Oren Peli, 2007) zijn er letterlijk honderden van dit soort films gemaakt.
Het voordeel van found footage films is dat ze in principe voor weinig geld gemaakt kunnen worden. De regisseur heeft hierdoor veel vrijheid, wat bij THE BLAIR WITCH PROJECT en PARANORMAL ACTIVITY goed uitpakte. Bovendien is de winstmarge bij succes vele malen groter dan bij Hollywood blockbusters, die eerst nog maar eens uit de kosten moeten zien te komen.
Er kleeft echter ook een nadeel aan: óók talentloze lieden met een digitale camera en een minibudget kunnen zo’n film maken. PRANK wekt voortdurend het vermoeden dat een paar vrienden besloten hebben om ook eens een horrorfilm in elkaar te flansen. Het amateurisme druipt ervan af.
De film begint met het einde van de video. We zien een bebloede en huilende Connor (Nick Renaud) die tegen de camera zegt: “We zijn geen moordenaars, we zijn geen monsters.” Daarna zien we een tekst waarin staat dat de video in handen is van de politie en dan begint de video van vooraf aan. Het eerste half uur wordt er vooral heel veel en snel gepraat, je wordt er horendol van. Drie nerds en Trekkies, de bebrilde Connor, babyface Jordan (Henry Monfries) en het mollige meisje Chunk (Gemmenne de la Peňa) bespreken hoe ze wraak zullen nemen op pestkop Dax en zijn vriend Omar. De personages zijn vooral irritant: Connor ratelt maar door, Jordan probeert grappig te doen en Chunk trekt gekke bekken tegen de camera. Je begint Dax bijna te begrijpen.
Het dvd-hoesje van PRANK is overigens misleidend. We zien een enge clown die een smartphone toont met daarop een foto of filmpje van een vastgebonden meisje. Connor draagt weliswaar heel even een clownsmasker in de film, maar dat speelt verder helemaal geen rol. Verwacht dus geen STITCHES of AMUSEMENT (John Simpson, 2008).
Pas halverwege de film, wanneer de wraakactie vorm krijgt, wordt het iets spannender en op het eind is er zelfs nog een aardige twist, maar tegen die tijd interesseert het je al lang niet meer. De film duurt maar 82 minuten, maar dat was nog way too long…
Di: Just Bridge. Op dvd en blu-ray van 23 juli 2013. Copyright Remco Scheenjes. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 20 augustus 2013.
