Een van de meest tragische dingen die je kan tegenkomen als filmliefhebber is een film met een fascinerende introductie en geweldige ideeën, die deze nooit weet waar te maken. Dat is precies het probleem met POUPELLE OF CHIMNEY TOWN.
POUPELLE OF CHIMNEY TOWN / EIGA ENTOTSUMACHI NO PUPERU, te zien op het Kaboom Animatie Festival, begint met een man gemaakt van afval die de metropolis Chimney Town binnenstrompelt. Hij weet niet hij is en hoe hij zo is geworden. Chimney Town dankt zijn naam aan de vele schoorstenen die de stad telt, waarvan de zwarte smog de hemel volledig aan het oog onttrekt. De populatie van Chimney Town leeft al generaties zo en zijn dus vergeten dat er een wereld buiten hun dystopische stad is. Behalve de jonge Lubicchi, wiens vader hem altijd vertelde over de sterren. Dat niemand ze kan zien betekent niet dat ze er niet zijn, en na de verdwijning van zijn vader nam Lubicchi een baan aan als schoornsteenveger zodat hij beter naar de lucht kon kijken. Lubicchi loopt tegen de afvalman aan en voelt medelijden met het sterk ruikende wezen. Hij doopt hem Poupelle Halloween en probeert het monster aan een baan te helpen. Met zijn kapotte paraplu als hoofddeksel en emmer als kop is Poupelle enorm vertederend, maar de meeste inwoners denken er niet zo over.
Dit is de eerste film van regisseur Yusuke Hirota, een bewerking van een ultra-populair Japans prentenboek, en die afkomst is zeker te zien. Veel van de wide shots tonen Chimney Town in al zijn pracht en praal vol met lichten en kleuren, totaal niet de grijze orwelliaanse nachtmerrie die je zou verwachten. Het prentenboek zal ongetwijfeld prachtig zijn, met details waar je lang je ogen over kunt laten glijden. Voor de film werkt het een stuk minder. Het beeld is veel te vol en veel te druk. Dit is trouwens geen traditionele 2D-animatie, maar CGI rigs die moeten doorgaan voor 2D. De illusie werkt vrijwel nooit en zeker snelle bewegingen zien er lelijk en houterig uit. Daarbij komt ook nog eens dat er veel te veel personages rondlopen. We ontmoeten zeker vijfentwintig individuen, bijna allemaal zonder meer dan één karaktertrek. Al met al is het een vermoeiende film, die veel langer aanvoelt dan de lengte van honderd minuten.
De Britse filmcriticus Mark Kermode stelde ooit dat er een schaal ligt tussen televisie en film. 2001: A SPACE ODYSSEY is een 10, dat is honderd procent een film en ziet er niet uit op een klein beeldscherm. Iets als THE MASKED SINGER is een 1, overduidelijk een televisieprogramma. Zijn punt was dat een bioscoopfilm als THE QUEEN met Helen Mirren eerder een 4 is en thuishoort op de televisie, bij voorkeur tussen de middag. Deze nummering zegt niks over de kwaliteit van de onderwerp, enkel dat sommige dingen voor het grote scherm zijn en sommige dingen voor het kleine scherm. POUPELLE OF CHIMNEY TOWN scoort op deze schaal ergens rond de 3. De animatie is op bepaalde momenten misschien grootst genoeg om een bioscooprelease te rechtvaardigen, maar op ieder ander punt hoort deze film thuis op de televisie. Het verhaal is zo’n opeenstapeling van clichés dat het, net als de man gemaakt van afval, strompelt naar de overduidelijke conclusie. Kijk omhoog en durf te dromen, dat is de boodschap van de film. Niks mis mee. De boodschap wordt alleen tijdens de eerste twee minuten al uitgelegd en daarna herhaald en herhaald zodat de kinderen achterin de zaal het ook écht meekrijgen. Apart genoeg is één scène juist het tegenovergestelde van afgezaagd. In een flashback die uitlegt waarom Chimney Town is afgesneden van de rest van de wereld wordt het concept van rottend geld geïntroduceerd, als een manier om gierigheid en jaloezie tegen te gaan. Het is een geweldig idee voor worldbuilding, dat alleen totaal verspild is aan deze film. Het detail wordt onmiddellijk vergeten zodat we verder kunnen met de afgezaagde boodschap. De afval-golem, de locatie en het ecologische aspect van het verhaal doen allemaal denken aan Studio Ghibli-films zoals PRINCESS MONONOKE, CASTLE IN THE SKY en NAUSICAÄ, maar het laatste wat POUPELLE moet doen is je aan die films herinneren.
Te zien op het Kaboom Animatie Festival. Copyright Jons Klaessens. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 maart 2022
